Morgunn - 01.06.1943, Síða 13

MORGUNN
7
augljóst af því, að þeir rekast aldrei á neitt í herþerginu,
þeir hendast með miklum hraða fast við andlit fundar-
manna í myrkrinu, án þess að koma við þá, þeir smjúga
á milli borð- og stólfóta með miklum hraða og rekast þó
ekki á neitt, og á flugi sínu um herbergið koma þeir aldrei
við ljósatækin, sem hanga niður úr loftinu. Þessi leikur
mundi öllum jarðneskum mönnum reynast ofjarl í kol-
dimmu herbergi.
Enn er það athyglisvert í þessu sambandi, að þótt lúðr-
arnir sláist með all miklu afli í veggina og framleiði
þannig mikinn hávaða og þung högg, sáust þess aldrei
nokkur merki á veggjunum, ekki einu sinni minnstu
skrámur á veggfóðri. Allt eru þetta staðreyndir, sem búið
er að sanna, en bíða rannsókna enn.
,,Ectoplasma“- byggingar.
Þeim, sem á fundunum voru hjá Jack Webber, lék vit-
anlega mikill hugur á að vita, með hverjum hætti hlutir,
eins og lúðrarnir, hreyfðust um herbergið. Ljósmyndirn-
ar, sem á íundunum voru teknar, gefa nokkrar upplýsing-
ar um það. Þessar myndir sýna, að frá munni miðilsins
liggur nokkurra sentimetra breitt band og í lúðurinn. Á
myndunum, sem birtar eru í skýrslunum, sem ég fer hér
eftir, virðist bandið vera nokkurra metra langt og á enda
þess eru eins og klær eða fingur. Þetta band er úr „ec-
toplasma“, m. ö. o. myndað úr útfryminu, efninu, sem
streymir út af miðlinum. Band þetta virðist hafa a. m. k.
tvenns konar hlutverk, bæði það, að hreyfa lúðurinn um
herbergið, það lengist og styttist eftir því hvort lúðurinn
berst langt eða skammt frá miðlinum, og enn fremur virð-
ist það vera hlutverk þessa bands, að flytja hljóð, eins og
símaþráður, til lúðursins. Að þessu vík ég nánar, þegar
ég fer að tala um raddirnar, hvernig þær myndast.
Það hefir komið fyrir á fundum hjá Jack Webber, að
sézt hefir blár hringur með dökkum miðdepli við endann
á þessum „ectoplasma“-böndum. Þessir bláu ljóshringir