Morgunn - 01.06.1943, Síða 84

78
MORGUNN
til þessa almenna siðar fyrri tíðar manna hafi legið ein-
hver sérstök rök, og um það geta þeir borið, sem vaktir
hafa verið á þennan hátt, að þannig er þægilegast að vera
vakinn. Eigi að síður mun þó höfuðástæðan liggja dýpra.
Fyrr á tíðum, meðan menn lifðu í nánara sambandi við
náttúruna, skildu þeir einnig betur þá dularheima, sem
um okkur lykja og í okkur búa. Þannig var draumalífið
þeirri tíð meiri veruleiki en okkur er það, og þá forðuðust
menn eftir því sem unnt var að rjúfa samhengið milli
draums og vöku. Hver maður skyldi fá að „njóta draums
síns“ eftir því sem verða mátti. En því að eins naut hann
draumsins, að hann myndi hann þegar hann vaknaði. Og
það er enn almenn trú hér á landi, að til þess að muna
draum sinn glöggt, þurfi maður að rumska með því móti,
að hann hreyfi fyrr fætur en höfuð. Ef til vill er það mið-
ur nákvæmt að nefna þetta ,,trú“, því að flestir munu
með eigin athygli geta gengið úr skugga um það, að
svona er þessu í rauninni háttað.
Draumalífið er eitt af rannsóknarefnum bæði sálfræð-
inga og dulfræðinga, og sjálfsagt verður það undirdjúp
seint að fullu kannað. Margir telja, að á meðan við sofum
búi sálin ekki í líkamanum (sbr. þjóðsöguna um dalakút-
inn), heldur sé hún þá að eins tengd honum með þræði
þeim, sem eitt af ritum Biblíunnar nefnir silfurþráðinn.
En eftir að sá þráður hefir slitnað, getur sálin aldrei
framar tekið sér bústað í líkamanum. Á meðan við sofum
er þá sálin ekki í þessum jarðneska heimi, heldur á öðr-
um sviðum tilverunnar, og þangað telja sumir að hún
sæki þann kraft, sem einn fær viðhaldið lífinu. Þetta er
harla sennilegt, því að víst er um það, að hér í þessari
jarðnesku tilveru er hún ekki nema gestur. Jarðlífið er,
eins og Haraldur Níelsson orðaði það, ekki annað en brú
á milli tveggja eilífða.
Alkunnugt er það, að þeir, sem telja sig hafa fengið að
vera sjónarvottar að aðskilnaði sálar og líkama, þykjast
hafa séð sálina koma út úr höfði mannsins; enda er það