Morgunn - 01.06.1943, Síða 102

96
M 0 R G U N N
orð á sjötíu mínútum. Það var vissulega ekki vitsmuna-
laus „astral-hjúpur“ framliðins manns, sem á bak við það
afrek stóð!
Þegar þú deyr, smá-missir þú sambandið við þessa
jarðnesku veröld jöfnum skrefum við það, að þú færist
inn í hina andlegu. Þú sér andlit vina þinna umhverfis
rúmið þitt og heyrir raddir þeirra, en smám saman sljóvg-
ast þessi skynjun þín, myndir vinanna smá-hverfa þér,
eins og í draumi, og undantekningarlítið fellur þú í ástand
mjög takmarkaðrar meðvitundar — eins konar drauma-
ástand.
Að menn og konur kveljist af samvizkubiti vegna
drýgðra synda kann stöku sinnum að eiga sér stað, en
venjulega er meðvitundin ekki svo vakandi, þegar and-
látið nálgast, að slíkt geti komið til greina. Það er satt,
að á þessu augnabliki líður oft liðið líf mannsins í örum
myndum fyrir sjónum hans, en venjulega er um miskunn-
samt meðvitundarleysi að ræða, þegar skipið leggur úr
höfn út á hafið mikla.
Það er bókstaflega satt, að oft er deyjandi fólk „komið
út úr heiminum“, þótt hjartað slái enn. Hinn deyjandi
maður er þá á landamæralínu tveggja veralda. Fæðingin
til hinnar nýju tilveru, sem vér af fávizku vorri nefnum
dauða, er þá þegar byrjuð.
Þræðirnir tveir, sem tengja eterlíkamann við holdslík-
amann, eru hliðstæða við naflastrenginn, sem fyrir fæð-
inguna bindur barnið móðurinni. Fyrr en þeir eru slitnir
er fæðingin ekki fullkomin. Maður getur lifað þetta þrjá
til fimm daga eftir að hjartað er hætt að slá og maðurinn
virðist vera dáinn, því að margir þræðir tengja eterlík-
amann við ,,astral-hjúpinn“, en eterlíkaminn getur ekki
farið að lifa í hinum heiminum fyrr en læknarnir þar eru
búnir að slíta þá þræði alla.
Framh.