Morgunn - 01.12.1952, Qupperneq 29

MORGUNN 107
brot vitundarlífsins eða sálarinnar hverfi úr likamanum
um stund, fari á hinn fjarlæga stað og skynji þar beinlínis,
hvað þar er að gerast. En stundum virðist svo sem einhver
útgeislun frá hinum f jarlæga stað, hinum fjarlæga atburði
berist til mannsins, og þann veg fái hann vitneskju sína.
Þótt margt sé í óvissu um þessi efni, eru þau ákaflega
athyglisverð, og öll sýna þau tvennt: annars vegar það,
að tilveran er miklu flóknara fyrirbrigði en þeir menn
hafa hugmynd um, sem allt þykjast vita, og hins vegar
það, að mannssálin á sér miklu fleiri hliðar en menn gera
sér ljóst. Og alveg í sérstökum skilningi eru þetta fróðleg
viðfangsefni fyrir þá, sem kæra sig um trúarlífssálfræðina
og kæra sig yfirleitt nokkuð um að vita nánari deili á ýms-
um þeim fyrirbærum, sem guðspjöllin, Postulasagan og
Pálsbréfin halda að oss.
Svo Ijóst er það, að ekki þarf orðum að að eyða, að
Þessum hæfileika var Jesús gæddur, og að þennan hæfi-
leika notar hann til þess að sannfæra Natanael um, að
hann sé ekki sá hversdagsmaður, Jesús Jósefsson, sem
fjöldi samtíðarmannanna hugði vera. Hann segir óðara
við Natanael, er hann kemur á fund hans með Filippusi:
„Áður en Filippns kcdlaði á þig sá ég þig, þar sem þú varst
undir fíkjutrénu.“ Og Natanael verður svo mikið um þetta,
að hann hrópar þegar í stað: ,,Þú ert Guðssonurinn, þú ert
Israels konungur.“
Svo mjög verður Natanael snortinn af þessu atviki, að
hér hlýtur eitthvað mikið að liggja að baki. Hvað getum
vér hugsað oss að það hafi verið?
Að Filippus gengur rakleiðis með sannfæringarfögnuð-
ion á fund Natanaels, bendir eindregið til þess, að hann
hafi vitað það, að Natanael, vinur hans, var einmitt mað-
urinn, sem hann átti að segja þessa hluti. Vér könnumst
öll við það úr eigin reynslu, að þegar vér lifum einhvern
stórfelldan fögnuð, kemur óðara yfir oss löngunin til að
Sefa einhverjum öðrum hlutdeild í gleði vorri, láta ein-
hvern annan gleðjast með oss. En hitt vitum vér og, að