Morgunn - 01.12.1952, Blaðsíða 60

138
MORGUNN
Ég var þá stödd í ganginum, sem lá frá bakdyrastiganum
fram hjá nyrðra snyrtiherberginu og inn í turnstofuna.
Ljós var aldrei kveikt í þessum gangi hússins, nema þegar
gestir voru hjá okkur. Maður varð að þreifa sig áfram i
myrkrinu, káfa sig áfram af kunnugleika. Mig minnir að
ég hafi verið að fara niður til miðdegisverðar og var að
þreifa mig áfram í myrkrinu, er ég fann að hönd var lögð
á öxl mér, þetta var mjög greinilegt. Ég hef víst sagt:
„Hver er þarna?“ Enginn svaraði mér, en ég flýtti mér
svo sem verða mátti yfir í aðalganginn og niður í borð-
stofuna.
Árin liðu og lengi sá enginn þessari dularfullu hendi
bregða fyrir. 1 marzmánuði 1913 var ég í Canada, en það
er hér fer á eftir sagði Redmond bróðir minn mér, en ekki
aðeins hann, heldur líka systur mínar, þær Emily og
Connie og einkaþerna móður minnar, Hanna Fraser, en
öllum bar þeim saman í hverju smáatriði. Móðir mín lá
þá veik í herbergi sínu, sem var þá í austurálmu hússins.
Klukkan var um tvö eftir miðnætti og vökukonan var hjá
henni. Einhver annar hlýtur þó að hafa verið inni hjá
móður minni, því að annars hefði vökukonan ekki farið út
frá henni. Vökukonan hélt nú sem leið liggur inn í barna-
herbergið, sem enn þá var nefnt svo. Hanna var á fótum,
viðbúin að hita te eða búa til kjötseyði, eftir því, sem beðið
var um. Um leið og hún fór fram hjá aðalstiganum, nam
hún aðeins staðar örstuta stund, hallaði sér fram yfir
handriðið til þess að sjá hvað framorðið væri, en í stiga-
beygjunni var stór stundaklukka. Hugsið ykkur hvílík
skelfing greip vökukonuna, er hún sá stóra mannshönd
líða yfir skífuna. Hönd þessi fól skífuna að mestu, en hún
sá að þessi dularfulla hönd benti á að hún væri eitt. Dauð-
skelkuð yfir þessari óvæntu sýn hljóp hún sem fætur tog-
uðu eftir ganginum, inn til Hönnu og sagði henni, hvað
borið hefði fyrir sig. Ég get ekki um það sagt, hvort Hanna
hafði heyrt getið um að slíkt fyrirbrigði hefði áður sézt
í húsinu, en hún svaraði hjúkrunarkonunni aðeins með