Morgunn - 01.12.1952, Blaðsíða 64

142
MORGUNN
Stundum undrumst vér, hve mörgum gengur erfiðlega
að átta sig á sönnunum sálarrannsóknanna. Að vissu leyti
er sú undrun vor eðlileg. Að hinu leytinu gætum vér þess
ekki ævinlega nógu vel, að sumum þeim, sem ekki láta
sannfærast, þykja rökin, sem vér berum fram, ekki nógu
sterk. Ekki svo, að þeir vilji ekki láta sannfærast, heldur
þannig, að rökin sannfæra þá ekki.
Vér verðum að gera oss Ijóst, að það er afar örðugt að
fá sannanir fyrir framhaldslífinu, sem standast stranga
gagnrýni. Allir, sem við sálarrannsóknir fást og athuga
miðlafyrirbrigðin, komast þráfaldlega að raun um, að það,
sem þeir hugðu í byrjun vera fulla sönnun, reynist svo
ekki við nánari athugun síðar meir. Þetta ber að hafa vel
í huga, þegar farið er á tilraunafundi með miðlum. Fjar-
hrifin eru staðreynd, þess vegna þarf ævinlega að gera
ráð fyrir þeim, þegar meta skal sannanagildi þess, sem
fram kemur í miðilssambandi. Vér vitum ekki, að hve
miklu leyti hugur verkar á hug, eða hvernig hugsun getur
borizt frá einum mannshuga til annars.
Mér kemur til hugar atriði, sem kom á fundi á vegum
S.R.F.l. fyrir fáum árum. Frú ein utan af landi fékk að-
gang að fundinum og kom þangað öllum hinum fundar-
gestunum ókunn með öllu, nema systur sinni, sem er bú-
sett hér í bænum og fékk aðgang með henni. Á fundinum
var henni sagt frá konu, sem sagt var að væri látin fyrir
hálfum öðrum sólarhring. Nafn látnu konunnar kom,
nafnið á bænum, sem hún átti heima á, og nafn látinnar
móður hennar, sem sagt var að væri með henni. Frúnni
þótti þetta afar kyndugt, þar sem hún vissi ekki betur en
að þessi kona, sem var náin vinkona hennar og átti heima
í sama héraði og hún, væri enn á lífi og við góða heilsu.
1 miðilssambandinu var fullyrt, að konan væri látin, hjart-
að hefði bilað.
Við eftirgrennslan kom í ljós, að allt var þetta nákvæm-
lega rétt.
Margir munu telja þetta hreina sönnun fyrir framhalds-