Morgunn - 01.12.1952, Qupperneq 40

118
MORGUNN
að. Hann vlðurkennir þessi takmörk. Þegar aðstæður eru
þannig, þá er naumast unnt að skilja hina áköfu löngun
til að hasla sér völl innan takmarka vísindalegra rann-
sókna. Slíkt viðhorf sýnist lítt vera í samræmi við kröfur
nútmans, virðist fremur mega skoða sem fastheldni við
fyrri alda venjur.
En vér skulum halda nokkuru lengra. Ég hef aðeins
dvalizt við þær tegundir sálrænna fyrirbrigða, er nú sem
stendur draga að sér athygli rannsóknarmannanna og eru
viðfangsefni þeirra. Einkennilegt má það virðast, að áhugi
rannsóknamannanna virðist stöðugt fara minnkandi fyrir
þeim sálrænu fyrirbrigðum, sem mikilvægust eru. Ástæð-
an fyrir þessu sýnist vera sú, að rannsóknaaðferðir þær,
sem þeir viðhafa, virðist að þeirra dómi ekki fá náð til
slíkra fyrirbrigða. Sem dæmi um slík fyrirbrigði má nefna:
ljós með breytilegum litum og litblæ, sýnir svipa og önnur
þau, sem ákveðnast benda til vitræns sambands við borg-
ara ósýnilegs heims. Þau ættu þó ekki að vera rannsókna-
mönnunum jafn óhugsandi og fráleit, sem áður var, úr
því að hugsanaflutnings hæfileikinn hefur nú verið viður-
kenndur af vísindunum. En verður nokkurn tíma hægt að
sanna veruleik hinna síðastgreindu fyrirbrigða með vís-
indalegum hætti? Máske ekki beinlínis, að ég hygg, en að
einhverju leyti með óbeinum hætti, það er að segja, ef
nægur fjöldi hliðstæðra atvika er fyrir hendi. Nú á dög-
um ályktum vér á grundvelli vísindalegra rannsókna að
orkan hafi þegar leyst efnið af hólmi og að efnið sé í
raun og veru aðeins orka í breytilegum þéttleika sambönd-
um, að með viðeigandi aðferðum til breytinga á ástandi
hinna ýmsu orkusambanda megi leysa hana úr læðingi.
Af sömu ástæðum erum vér og hættir að tala um djúp
milli anda og efnis, en viðurkennum i þess stað trefjanet
margs konar orkustrauma, sem þrátt fyrir greining í
tegundir eru þó kraftgeislun frá einni og sömu uppsprettu-
lind.
Þekking vor á lægri orkustigum leiðir óhjákvæmilega