Morgunn - 01.12.1952, Qupperneq 71

MORGUNN
149
liðna menn, hafi sarinfært mig mest, þá væri ég ekki í
neinum vafa um svarið. Og ég tel það alveg víst, að allur
þorri þeirra manna, sem hafa verulega þekkingu á þessu
máli, og ekki eru blindaðir af einhverjum hleypidómum,
mundu svara á líka leið og ég: Það er heild fyrirbrigðanna.
1 henni er langmest sönnun fólgin. Það er blátt áfram
ekkert annað en fásinna, að vera að skaka með einhver
fá fyrirbrigði og fjargviðrast út af því, hve þau sanni lítið.
Það má jafnvel halda uppi óendanlegum stælum um ein-
stakar tegundir fyrirbrigðanna. Þegar heildin er athuguð,
horfir málið á allt annan veg við.“
Á fjölmargra viturra manna dómi, sem áratugum hafa
varið til rannsóknanna, byggir spíritisminn þá staðhæfing
sína, að sannað sé, að látinn lifir. Vini mínum, sem ég gat
um í upphafi orða minna, fannst lítið til um það starf
S.R.F.I., að flytja þennan boðskap. Nokkurir kunnustu
og beztu menn 19. og 20. aldarinnar hafa látið sér þetta
mál í meira rúmi liggja en allt annað, og ég held, að þeir
hafi réttara fyrir sér. Þess vegna boðum vér framhalds-
lífið sem þekkingaratriði, og vér fáum ekki betur séð en
að eina leiðin til að sannfæra mannkynið um framhalds-
lífið sé sú, að boða það sem þekkingu. Það hvílir nú orðið
á breiðum grundvelli. Það stendur á herðum svo margra.
Eitt félag ræður hverfandi litlu um framgang þess héðan
af eða hnignun. Einn miðill ræður engu um það héðan af,
til eða frá, svo nokkuru verulegu nemi. Eitt tímarit ræður
litlu um rás þess. Málið stendur nú orðið, eins og ég sagði,
á herðum svo margra. Og öryggi vort byggist á því fyrst
og fremst, að spíritisminn er þekking.
En er þá þekkingin einhlít?
Um margra ára skeið hef ég notið þess trausts yðar að
vera kosinn forseti þessa félags. Um mörg ár hef ég því
alltaf öðru hvoru staðið hér í ræðustólnum og lagt áherzlu
á, hve dýrmæt sú þekking er, sem málefni vort veitir, en
jafn sannfærður er ég um hitt, að til þess að mannssálin