Morgunn - 01.06.1959, Qupperneq 76

70
MORGUNN
t
og eitt af því fáa, sem vér vitum með öruggri vissu er,
að þangað liggur leið vor fyrr eða síðar. Það er því ekki
að undra þótt spurt sé: Hvað tekur við? Og þeir, sem
möguleika hafa, vilja þrótt og styrk, hafa leitað og —
fundið. Mörgum heíir opnazt sýn inn yfir landamærin
miklu. Sú vitneskja hefir gefið þeim nýja vissu, nýja trú
á lífið og tilveruna. Árangur sálarrannsóknanna hefir
vissulega fært fjölda manna huggun í sorg, og gætt þá
bjartsýni og tniarþrótti. Hann hefir losað þá undan fargi
óttans og vonleysisins, og fært þeim öryggi og aukinn
þrótt. En hefir þessari leit og þessum árangri verið fagn-
að almennt? Enn skortir mjög á að svo sé. Annarsvegar
hefir efnishyggjan staðið á verði um sínar skoðanir, að
ekkert sé til utan við efnið, andinn sé ekkert nema sveifí-
ur í efninu, ef svo mætti að orði kveða, og engin lögmál
væru hugsanleg, sem gengju í bág við þau efnislögmál,
er vér nú þekkjum. Hinsvegar hafa og margir kirkjunn-
ar menn verið furðu tregir til að veita þessari vitneskju
viðtöku, og margir snúizt gegn henni til fullrar and-
stöðu sem óguðlegu athæfi. Mönnunum sé að eilífu bann-
að að skyggnast yfir fyrir tjaldið mikla, þótt þeim hins-
vegar sé öllum ætlað að fara þangað. Á þessu sviði hafa
kirkjan og efnishyggjan getað tekið höndum saman.
Hinu ber þó ekki að neita, að margir kirkjunnar menn
hafa veitt hinni nýrri vitneskju viðtöku með opnum huga
og hagnýtt sér hana, til að gefa boðskap þeim, er þeir
flytja, nýtt líf og nýjan þrótt og oftast með góðum
árangri.
Hjá því getur ekki farið, að kirkjan sjálf hljóti að
verða fyrir áhrifum þess umhverfis og aldaranda, sem
hverju sinni drottnar. Enda þótt hornsteinar hennar séu
hinir sömu gegnum aldirnar, er boðunarmáti hennar
mannanna verk, og hann hlýtur að taka breytingum, og
áhrif hennar hverju sinni hljóta að verða eftir því, hvern
hljómgrunn hún fær meðal fólksins.
Hér er að vísu ekki staður né stund til að bera fram