19. júní


19. júní - 19.06.1952, Side 19

19. júní - 19.06.1952, Side 19
Ingibjörg Ögmundsdóttir 50 ára fólk, sem hingað átti erindi, að komast leiðar sinar. Mér féll þetta illa. Ég gerði góðlátlegt gam- an að þessu við einn foringjann, spurði hvort við værum svona hættulegar í þeirra augum, eða óvað þetta ætti annars að þýða. Þetta varð til þess, að ég lield, að verðirnir voru látnir vera fyrir ut- an húsið eftir það. Einn foringinn vildi fá lykil að húsinu, en ég neitaði. Kom hann svo aftur og sagði að þetta væri skipun frá æðri stöðum. Vildi cg heldur ekki láta lykil nema að hann undirskrif- aði það, að með því að fá lykil að húsinu, bæru þeir alla ábyrgð á húsinu, og öllu senr í því væri. Éarð það úr að hann undirskrifaði þessa yfirlýs- ingu og fékk lykil. Þegar Englendingarnir fóru, bélt ég, að þetta væri búið, og að þeir hefðu týnt lyklinum. En einu sinni þegar ég kom út, sá ég tvo Ameríkana vera að fást við kjallarahurðina, sögðust þeir liafa lykil að húsinu, og voru að at- buga hvar hann gengi að. Daginn eftir lét ég setja uýjan smekklás fyrir lturðina, sem lykillinn gekk að. Eg kærði mig ekkert um, að þeir gætu gengið bér um, án þess að bera ábyrgð á neinu. Það var ekkert um þetta fengist, og virtust þeir gera sér það að góðu að liafa engan lykil að húsinu.“ ,>Varstu aldrei hrædd?“ ,,Nei, aldrei hrædd, en þegar þetta var allt Hð- 'b> fann ég til þreytu, en það jafnaði sig fljótt." !9. JÚNÍ „Hvenær tókstu við sem stöðvarstjóri?" „Það var þegar maðurinn minn, Guðmundur Eyjólfs- son, dó, en hann var stöðv- arstjóri frá 1916 til 1935. Þegar hann dó, var staðan laus. Áður hafði ég verið stöðvarstjóri í hálft annað ár. Nú sýndu Hafnfirðingar mér þann drengskap, að senda landsímastjóra áskor- un unr að veita mér starfið. Ég er Hafnfirðingum alltaf þakklát fyrir þetta.“ ,,En fékkstu þá sörnu laun og maðurinn þinn lrafði?" " „Nei, það var ekki fyrr en launalögin komust á 1945 að við konur vorum settar á sama bekk og karl- menn, hvað laun snerti.“ „Hvað hefururðu margt starfsfólk?" „Ég hef fjórar stúlkur, tvær og tvær á vakt. Svo er maður á sjálfvirku stöðinni og svo sendi- sveinn.“ Nú tekur frúin frarn myndabók og sýnir mér. Þar hefur hún safnað myndum af öllu fólkinu, sem hefur unnið við símann í Hafnarfirði, frá byrjun. Ég þekki mörg andlit í Jressu safni. Þarna er Pétur Guðmundsson, fyrsti íslenzki símamað- urinn, hann Pétur, sem okkur krökkunum í Firð- inum þótti svo gaman að heimsækja, og alltaf var að segja okkur sögur. Meðal annarra söguna af manninum, sem kom með böggul, sem hann ætl- aði að senda nreð símanum, með kveðju til lrerin- ar Sigríðar í Skuggahverfi, frá konunni hans, en Jrað væri verra að þetta færi í gegnum vírinn. Þetta væri smjör og gæti bráðnað. Og þegar hann heyrði að ekki var hægt að senda neitt með sím- anum, sagðist hann ekki vita til hvers þettá fjand- ans „fónarí“ væri, fyrst ekki væri hægt að senda hálfan smjöi'fjórðung með því. Þetta rifjaðist upp þegar ég horfði á nryndina af þessum gamla vini okkar krakkanna í Firðinum. Fyrir neðair myndirnar Irefur frú Ingibjörg skrifað æviágrip þessa fólks og lrve lengi það hefur starfað víð sim- ann. ,,Ég hef safnað Jressu að gamni mínu,“ segir

x

19. júní

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: 19. júní
https://timarit.is/publication/671

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.