19. júní - 19.06.1952, Síða 19

Ingibjörg Ögmundsdóttir 50 ára
fólk, sem hingað átti erindi, að komast leiðar
sinar. Mér féll þetta illa. Ég gerði góðlátlegt gam-
an að þessu við einn foringjann, spurði hvort við
værum svona hættulegar í þeirra augum, eða
óvað þetta ætti annars að þýða. Þetta varð til þess,
að ég lield, að verðirnir voru látnir vera fyrir ut-
an húsið eftir það. Einn foringinn vildi fá lykil
að húsinu, en ég neitaði. Kom hann svo aftur og
sagði að þetta væri skipun frá æðri stöðum. Vildi
cg heldur ekki láta lykil nema að hann undirskrif-
aði það, að með því að fá lykil að húsinu, bæru
þeir alla ábyrgð á húsinu, og öllu senr í því væri.
Éarð það úr að hann undirskrifaði þessa yfirlýs-
ingu og fékk lykil. Þegar Englendingarnir fóru,
bélt ég, að þetta væri búið, og að þeir hefðu týnt
lyklinum. En einu sinni þegar ég kom út, sá ég
tvo Ameríkana vera að fást við kjallarahurðina,
sögðust þeir liafa lykil að húsinu, og voru að at-
buga hvar hann gengi að. Daginn eftir lét ég setja
uýjan smekklás fyrir lturðina, sem lykillinn gekk
að. Eg kærði mig ekkert um, að þeir gætu gengið
bér um, án þess að bera ábyrgð á neinu. Það var
ekkert um þetta fengist, og virtust þeir gera sér
það að góðu að liafa engan lykil að húsinu.“
,>Varstu aldrei hrædd?“
,,Nei, aldrei hrædd, en þegar þetta var allt Hð-
'b> fann ég til þreytu, en það jafnaði sig fljótt."
!9. JÚNÍ
„Hvenær tókstu við sem
stöðvarstjóri?"
„Það var þegar maðurinn
minn, Guðmundur Eyjólfs-
son, dó, en hann var stöðv-
arstjóri frá 1916 til 1935.
Þegar hann dó, var staðan
laus. Áður hafði ég verið
stöðvarstjóri í hálft annað
ár. Nú sýndu Hafnfirðingar
mér þann drengskap, að
senda landsímastjóra áskor-
un unr að veita mér starfið.
Ég er Hafnfirðingum alltaf
þakklát fyrir þetta.“
,,En fékkstu þá sörnu
laun og maðurinn þinn
lrafði?" "
„Nei, það var ekki fyrr
en launalögin komust á
1945 að við konur vorum
settar á sama bekk og karl-
menn, hvað laun snerti.“
„Hvað hefururðu margt starfsfólk?"
„Ég hef fjórar stúlkur, tvær og tvær á vakt.
Svo er maður á sjálfvirku stöðinni og svo sendi-
sveinn.“
Nú tekur frúin frarn myndabók og sýnir mér.
Þar hefur hún safnað myndum af öllu fólkinu,
sem hefur unnið við símann í Hafnarfirði, frá
byrjun. Ég þekki mörg andlit í Jressu safni. Þarna
er Pétur Guðmundsson, fyrsti íslenzki símamað-
urinn, hann Pétur, sem okkur krökkunum í Firð-
inum þótti svo gaman að heimsækja, og alltaf var
að segja okkur sögur. Meðal annarra söguna af
manninum, sem kom með böggul, sem hann ætl-
aði að senda nreð símanum, með kveðju til lrerin-
ar Sigríðar í Skuggahverfi, frá konunni hans, en
Jrað væri verra að þetta færi í gegnum vírinn.
Þetta væri smjör og gæti bráðnað. Og þegar hann
heyrði að ekki var hægt að senda neitt með sím-
anum, sagðist hann ekki vita til hvers þettá fjand-
ans „fónarí“ væri, fyrst ekki væri hægt að senda
hálfan smjöi'fjórðung með því. Þetta rifjaðist
upp þegar ég horfði á nryndina af þessum gamla
vini okkar krakkanna í Firðinum. Fyrir neðair
myndirnar Irefur frú Ingibjörg skrifað æviágrip
þessa fólks og lrve lengi það hefur starfað víð sim-
ann.
,,Ég hef safnað Jressu að gamni mínu,“ segir