19. júní - 19.06.1979, Qupperneq 6

Langafi og langamma.
Erlcndir útvegs- og athafnamenn
voru þar langdvölum, lifnaðar-
hættir þeirra voru með bæjarsniði
og á staðnum var menningarbrag-
ur.
Þröngt var í búi foreldra minna,
ég byrjaði snemma að sækja fisk á
bryggjurnar og aka i hjólbörum
heim til móður minnar, hún komst
ekki frá vegna barnanna. Alltaf var
hægt að fá fisk ókeypis, nú þarf að
borga allt. Móðir mín verkaði
kinnar og seldi fyrir mjöl eða skó-
skólun, þaö var erfitt fyrir hana
með okkur börnin 6.
I barnaskólanum á Seyðisfirði
lærði ég dönsku og ég átti aö fara í
unglingaskóla, en þá bættist við
barn hjá móður minni og ekkert
varð úr því. Um fermingju réðst ég
í vist til Friðriks Wathne, útgerð-
armanns og var þar til tvítugs, það
var eins og að vera í skóla að starfa
á sliku heimili.
Ég gifti mig á 20 ára afmæli
mínu og hafði þá verið trúlofuð í
hálft þriðja ár, við drógum bæði í
búið þann tíma. Eiginmaður
minn, Jón Arnason, sem var 12 ár-
um eldri en ég, var skipstjóri á
fiskiskipum, fiskmatsmaður og
kenndi seglasaum. Hann er látinn
fyrir 6 árum — við áttum saman
langa ævi og góða. Foreldrar hans
voru á Bíldudal og þau sá ég aldrei,
maður hafði ekki tök á að fara
neitt, en ég er hlynnt því að fólk
hafi það betra og geti hreyft sig.
Gott ef fjölskyldur búa saman
Fyrstu 5 börnin fæddust á 10
árum og svo er eitt örverpi, sem nú
er 37 ára. Guð almáttugur var lát-
inn um barnafjöldann, engar verj-
ur voru, en auðvitað var maður
stundum að hugsa um að ekki
mætti nú verða barn, þau mættu
ekki verða of mörg. Oft var at-
vinnuleysi og þegar maðurinn
minn hafði ekki vinnu fór ég að
vinna, hann var þá heima og leit
eftir börnunum.
Stundum hafði ég verkabýtti við
frænku mína, hún leit eftir mínum
börnum og ég vann fyrir hana,
einnig gat ég komið börnunum i
sveit og verið í vinnu allan daginn.
A smástöðum er hægara að fara frá
heimili, vegalengdir litlar og auð-
veldara að fylgjast með börnunum.
Ég var í fiskvinnu, vökukona á
sjúkrahúsinu, þvoði þvotta og
ræsti — þaö var minnkun að
þiggja af sveit ef heilsan var góð.
Við höfum alltaf látið okkur duga
það sem við gátum aflað sjálf,
stundum þurfti þó að fá lánað hjá
kaupmanninum, þegar maðurinn
var lengi að heiman.
Við fluttum til Reykjavíkur
1947 vegna atvinnuleysis fyrir
austan, en skömmu síðar kom síld-
arævintýrið aftur þangað. Jón fór
að vinna í Slippnum og síðar í
Áburðarverksmiðjunni.
Fyrst í stað leigðum við hjá
austfirskum skólapiltum, er höfðu
Guðbjörg með móður sinni og systkinum
4