19. júní - 19.06.1979, Síða 7

Fiölskylda sonar.
húsnæði til afnota á Vesturgötu og
eg tók kostgangara. Seinna fluttum
vió í eigið hús við Nesveginn og á
siðari árum hingað í húsið til sonar
niíns og hans fjölskyldu, þar sem ég
hef íbúð fyrir mig á jarðhæð.
Bróðir minn hafði lengi aðsetur sitt
hjá mér og ógiftur sonur minn er
e>nnig hérna til húsa. Það er gott
að vera í skjóli ættingja.
I\g vann við ræstingar i Reykja-
v>kurapóteki þar til ég var 77 ára,
°n undanfarin 2 ár hef ég litið eftir
langömmubarni mínu, telpu sem
nu er á 6. ári. Faðir hennar er son-
arsonur minn. Hann er við nám og
hona hans, sem er norsk, vildi
gjarnan starfa utan heimilis. Fyrst
1 stað bjuggu þau liérna í húsinu,
en síðan fluttu þau í annan bæjar-
hluta og þá var telpan lijá mér
fjórar nætur í viku. Mér finnst ég
Vel geta litið eftir börnum, ég er
hraust, get eldað mat og haldið
hreinu.
Gott er ef fjölskyldur búa í sama
húsi eða nágrenni og eldri kyn-
slóðin, sem hætt er störfum út á við,
getur hjálpað þeirri yngri, kynnst
börnunum og ungir og gamlir orð-
ið félagar. Móðir mín flutti til mín
í Reykjavik og mín börn voru með
henni og hún gætti dálítið barna-
barna minna. Þau elskuðu hana öll
og hún var ung fram í andlátið.
Telpan er stórrík
Eg var aldrei í vandræðum með
telpuna, henni var meðfætt að taka
til greina hvað sagt var og lilýddi
hún er skýr. Umhverfið í kring-
um húsið er gott, afi og amma í
sama húsi og gæsluvöllur í grennd.
Við gerðum æði margt saman,
fórum í gönguferðir og þá gætti
hún mín fyrir bílum, því mér er
farin að daprast sjón. Við fórum í
strætisvagni niður að Tjörn og
gáfum fuglunum, fórum í morg-
unleikfimi og ræddum saman m. a.
um væntanlegan lítinn bróður,
sem svo fæddist í febrúar.
Eg kenndi henni að spila, við
spiluðum saman og við nágranna-
börn, sem komu og þau kölluðu
mig líka langömmu. Stundum
sungum við og ég sagði henni sögur
og hún vildi heyra um ,Jesú, þegar
hann var litill og svo var Búkolla
vinsæl persóna, á hana er stundum
minnst í útvarpinu.
Felpan ber nafn föðurömmu
sinnar og norskrar langömmu, slik
nafngift veitir öryggiskennd og til-
finningu fyrir |íví að vera partur af
einhverju. Mér finnst Ingunn
Margrét vera stórrík að eiga svona
marga nákomna að. Hún er núna
úti í Noregi með móður sinni og
bróður að vitja ættingjanna þar og
við, amman og langamman, fórum
með þau út á flugvöll og amman
fór með þeim inn í vélina, en ég
beið úti i bílnum. Amman sagði í