19. júní - 19.06.1979, Side 24

Stefán var reiður út í pabba sinn
fyrir að taka sjónvarpið frá þeim.
Lilja skammaði hann og sagði að
pabbi yrði nú einn og þá væri gott
fyrir hann að hafa félagsskap af
sjónvarpinu. Það yrði ekki eins
tómlegt í íbúðinni hans. Þau hefðu
hvert annað. Annars tók pabbi fátt
af húsgögnum, hillur, gamlan
dívan og sjónvarpið. Það átti að
selja hjónarúmið en enginn vildi
kaupa það.
Þau þrjú fluttu i aðra blokk i
sama hverfi, en pabbi flutti i
annar bæjarhluta. Stefán vor-
kenndi pabba sínum mikið þegar
hann fór síðustu ferðina og kvaddi
þau. Lilja fór að hágráta og sagðist
flytja til hans fljótlega.
Það tók nokkra daga að koma
sér fyrir í nýju íbúðinni, enda var
hún miklu minni en sú gamla. I
þessari ibúð voru aðeins tvö her-
bergi og eldhús. Þau sváfu öll i
hjónarúminu fyrst í stað og það
fannst Stefáni gott. Honum leið vel
á milli mömmu og Lilju. Þau
hjúfruðu sig saman í rúminu og
héldu utan um hvert annað.
Stundum hlógu þau en oft grétu
þau. Það var eins og gráturinn
brytist alltaf í gegn. Þetta lagaðist
samt eftir þvi sem frá leið. Lilja
fékk sitt eigið rúm og flutti i hitt
herbergið. Þau voru því ein eftir í
hjónarúminu Stefán og mamma.
Það hafði sínar góðu hliðar, því nú
var nóg pláss og enginn sem stal
sænginni.
En það var eins og lánið léki ekki
við þessa sundruðu fjölskyldu.
Mömmu var sagt upp vinnunni.
Hún hafði þurft að taka sér frí
vegna skilnaðarins og flutning-
anna, og í ofanálag fengið slæmt
gigtarkast í bakið og verið töluvert
frá vinnu þess vegna.
Daginn sem hún missti vinnuna
hafði hún komið heim niðurbrotin
á sál og líkama. Stefán reyndi að
tala við hana, en hún virti hann
ekki svars. Það var eins og hún væri
víðsfjarri, þó hún sæti á hjóna-
rúminu heima hjá sér. Lilja hafði
eldað matinn og þau reyndu bæði
22
TVÆR SÖGUR
AF STEFÁNI
Til hvers eru börn?
Setjið x í reitinn framan
við rétt svar
□ Þau eru leikföng.
□ Þau eru lifandi eftirmyndir okkar.
□ Þau eru auðsuppsprettur.
□ Þau eru vopnabirgðir.
□ Þau eru ellitryggingar.
□ Þau eru sönnunargögn.
□ Þau viðhalda kynstofninum.
□ Þau skapa fátækt.
□ Þau eru lífið.
□ Þau eru hlekkir.
□ Þau eru þrælar.
□ Þau eru dásamleg.
að fá mömmu til að borða en allt
kom fyrir ekki. Hún grét, hristi
höfuðið og skalf þess á milli. Þau
þorðu ekki annað en að hringja i
pabba, hann svaraði ekki, var trú-
lega ekki heima. Að lokum afréðu
þau að hringja í lækni. Þau náðu
sambandi við heimilislækninn.
Hann kom og gaf mömmu töflur
sem hann sagði að myndu róa
hana og Jná gæti hún sofnaö. Það
væri henni fyrir bestu. Þetta
GUÐRÚN HELGA
SEDERHOLM
TVÆR SÖGUR
AF STEFÁNI
reyndist rétt, Jjví brátt lognaðist
hún útaf.
Stefán hafði ráfað eirðarlaus um
íbúðina meðan á þessu stóð, en
Lilja hafði grátið og kastað upp.
Nú J^egar mamma var sofnuð tók
Lilja Stefán i fang sér og settist við
eldhúsboröiö. Þau sátu þegjandi
eins og allur máttur væri úr Jjeim.
Þau störðu út í myrkrið og depluðu
aðeins augum þegar hurðum í
húsinu var skellt. Þannig sátu þau
lengi, svo lengi að Lilja gat ekki
staðið upp óstudd vegna dofa i
fótunum undan J^unga Stefáns.
Loks röltu þau inn i svefnherberg-
ið, stóðu nokkra stund þegjandi og
horfðu á mömmu. Lilja fullvissaði
sig um að lífsmark væri með henni
áður en þau skreiddust bæði undir
sömu sængina og hlustuðu á hæg-
an andardrátt hennar.
Þegar þau vöknuðu morguninn
eftir svaf mamma enn. Hún andaöi
reglulega en hafði ekki hreyft sig í
rúminu. Lilja ýtti við henni og Jaá
bærði hún örlítiö á sér, en ekki nóg
til að komast til fullrar meðvit-
undar. Lilja ýtti nú aftur við henni
af meiri ákveðni en áður og
mamma opnaöi augun. Hún var
sljó til augnanna eins og foröum
eftir helgarnar. Hún bað unt
vatnsglas og hresstist til muna við
að drekka.
Þau klæddu sig og fengu sér
morgunmat. Mamma átti erfitt
með að sitja kyrr og hafði enga
matarlyst. Lilja vildi hringja í
pabba en mamma [jvertók fyrir
[tað. Hún fullvissaði þau um að
þetta myndi lagast. Hún gæti
fengiö aðra vinnu, blöðin væru full
af atvinnuboðum.
Lífið hafði komist i næstum
eðlilegt horf innan viku og þá fór
mamma að athuga atvinnuboðin,
en fann ekkert sem henni líkaði. Að
endingu varð hún að sætta sig við
starf sem hún hafði áður hafnaö.
Það gerði hún einungis á meðan
hún biði eftir einhverju betra, eins
og hún orðaöi það.
Stefán fór til nýrrar dagmömmu
Framh. á bls. 19.