19. júní - 19.06.1986, Blaðsíða 47

þó faðir barnanna sem ég hef fætt af
mér, yfir þaö verður aldrei strikað. -
En pilturinn sá, sem allir halda að sé
mesta valmenni er ótíndur fantur. -
Hann Siggi þessi rola og gæðablóð eins
og haldið er, hann lemur þegar hann
þrýtur rök. Satt best að segja hefur
hann lamið mig eins og harðan fisk alla
okkar sambúð.
Við erum talsvert ólík og ekki alltaf
sammála um hlutina. En fyrst í stað
gekk þetta nokkurn veginn vegna þess
að ég var vön ráðríkinu í honum pabba
og fannst því að Siggi mætti ráða. Ég
vildi vinna utan heimilis, nota
menntun mína. Pað vildi hann ómögu-
lega. Hann ætlaði sko að sjá sínu
heimili farborða. Svo ætti ég að eign-
ast börn og annast þau. Siggi hafði
góða stöðu. Fyrirtækið hans pabba
hans gekk vel og Siggi var þar lélegur
starfsmaður með góð laun. Ég komst
að því seinna.
Ég hafði svo sem nóg að bíta og
brenna. En mér hálfleiddist fyrst í
stað. En ég eignaðist Buddu litlu fljót-
lega og þá hafði ég hana mér til ánægju
og afþreyingar. - En mér ofbauð oft
ráðríkið í Sigga. En eins og ég sagði
það var ekki eins slæmt vegna þess að
ég hafði alist upp við karlrembuna í
honum pabba. - Hann pabbi lamdi
engan en hann skipaði og honum var
hlýtt. Og mamma reyndi alltaf að gera
honum til hæfis og mænir á hann eins
og rakki þegar hann er að finna að.
En Siggi lét hnefana dynja því hann
fann að hann gat ekki beygt mig að
fullu meðþvíaðbrúka kjaftinn. Éggat
saumað að honum því hann á stundum
erfitt með að koma fyrir sig orði. En ég
get verið andstyggileg og meinyrt. Það
hljóp stundum í mig ljótur púki og ég
stríddi honum. Það var víst ljótt af
mér. En þá kom hnefinn venjulega
framan í mig.
Budda var á fyrsta ári þegar hann
lamdi mig fyrst. Við voruni að
skemmta okkur með gömlu skóla-
félögunum. Égskemmti mérprýðilega
og tíndi af mér brandara eins og ég var
vön í skóla. Siggi var hálffúll allan tím-
ann og vildi svo fara heim þegar allt
var upp á sitt besta. Ég nöldraði
eitthvað en fór þó heim eins og hann
vildi. - Hann sneri baki að mér þegar
heim kom og ég sagði eitthvað á þá
leið að það hefði nú ekki legið þessi
ósköp á að fara heim. - Þá sneri hann
sér allt í einu við. Hann var náfölur og
titraði af reiði og ég vissi ekki fyrr en
ég fékk sinn undir hvorn. „Þú þurftir
svo sem að minna þessa dólga á að þú
tókst svo miklu betra próf en ég,“
hreytti hann út úr sér og tvö kjaftshögg
í viðbót fylgdu. - Ég fór að háskæla, en
Siggi flýtti sér í rúmið. Næstadag kom
hann með rósir og var iðrandi syndari.
Honum hafði sárnað svo að ég skyldi
niðurlægja sig í viöurvist strákanna.
Að vera að minna á að hann hefði
verið fúx í skóla. Ég hafði ekki hug-
mynd um að hann hafði fengið þriðju
einkunn. Við vorum ekki af sama ár-
gangi. Ég komst að því seinna og
þegar það datt út úr mér fékk ég vel úti
látin kjaftshögg og tíu rósir.
Ég vissi að þér þótti það undarlegt
að ég skyldi rekast á snerilinn. Auð-
vitað prílaði ég ekki upp á stól til að
skemma í mér augað. Það var stein-
hringurinn hans Sigga sem lenti á aug-
anu á mér og það sprakk fyrir á auga-
brúninni svo það varð að taka í hana
spor. - Siggi ók með mig á slysavarð-
stofuna og laug fallega um þctta leiðin-
lega slys.
En svo komst það einhvern veginn í
heimska þverhausinn á Sigga að ég
væri ekki ánægð með meðferðina á
mér. Hann var hræddur um að ég færi
frá honum. Og þegar hann vissi að ég
var að hvíla mig á pillunni nauðgaði
hann mér, þetta svín, og ég varð ólétt.
Nú átti ég að vera bundin í báða skó.
En honum var oft laus höndin. Einu
sinni beiö hann eftir því að ég kæmi út
af baöinu. Hann kallaði ogóskapaðist.
Honum hefur víst verið mikið mál. En
ég ansaði ekki. Mér fannst hann geta
farið niður og migið á gestaklósettinu.
Ég hélt að hann væri farinn og opnaði
í grandaleysi. En hann beið við hurð-
ina og hrinti mér svo ég lenti á baðker-
inu og rifbrotnaði. Hann rauk með
mig á spítala og það lak af honum
umhyggjan fyrir þessari konu sinni,
sem ekki gat fótað sig á sínu eigin bað-
gólfi.
Og þó ég væri ólétt gat hann ekki
látið það vera að dangla í mig af og til.
En hann var nú að reyna að slá ekki
fast, þetta fífl. Hann vildi síður að það
sæi á mér. En ég var komin langt á leið
þegar hann sló til mín út af því að
kaffið hans hafði kólnað. Hann sendi
rósir daginn eftireins ogvenjulega. En
svo kom hann heim fyrr en ég átti von
á honum. Ég var að dunda mér við að
tæta rósirnar í sundur ögn fyrir ögn
þegar liann kom. Þá missti hann glór-
una. Þarna var ég þó að misbjóða
honum sem alltaf var svo hjálpsamur
þó ég bryti í mér rifbeinin fyrir bölv-
aðan klaufaskap. Hann varð óður.
Hann lamdi mig, sparkaði í mig og
loks hrinti hann mér á miðstöðvarofn-
inn. - Ég lá þarna í blóði mínu. Það
rann af honum móðurinn og hann
flýtti sér að ná í sjúkrabíl. Og ég fæddi
tvíburana mánuði fyrir tímann. - Ég
talaði ekki við hann, ansaði honum
ekki. - Næsta dag kom hann með
fangið fullt af rósum, en ég sagði ekki
orð. Hann talaði við sjálfan sig allan
heimsóknartímann og alla aðra heirn-
sóknartíma meðan ég var á spítalan-
um. Mér fannst stundum að honum
liði illa og hann langaði til að lemja
mig. Það lá við að ég vildi að hann
gerði það svo hann kæmi upp um sig.
En hann hafði vit á að halda að sér
höndum. - Budda var hjá mömmu og
þær fengu flensu og gátu ekki komið
sem betur fer.
Hann var með skárra móti fyrst eftir
að ég kom heim en kjaftshögg fékk ég
þó af og til. En nú var hann farinn að
gæta þess að láta ekki sjá á mér.
En í gærkvöldi kom að því sem hlaut
að koma. Tilefni þess að við vorum að
þrátta var að ég nennti ekki í bíó með
honum. Hann vildi endilega sýna mér
einhverja forláta mynd, sem ég hafði
engan áhuga á að sjá. Ég hafði gleymt
því að í síðustu viku hafði ég ekki
heldur nennt með honum í bíó. Þá var
mælirinn enn einu sinni fullur hjá Sig-
urði heimilisföður og harðstjóra. Ég
fékk tvo vel úti látna löðrunga.
En þá kom óvænt hljóð úr horni.
Budda litla og tvíburarnir stóðu í dyr-
unum og ráku upp skaðræðisvein,
þegar þeir sáu pabba sinn lemja
mömmu þeirra. Ég tók börnin og kom
þeim í rúmið, en hann snautaði út.
Hefur líklega farið í bíó. Rósirnar
komu í morgun. - Ég hata rósir.
Mundu það frænka ef þú lifir mig. Það
má ekki iáta rósir á kistuna mína, því
þá geng ég aftur. En ég má nú ekki
deyja strax. Ég hef þrjú börn á sam-
viskunni. En ég læt þau ekki alast upp
við það að horfa á fantinn hann föður
þeirra lemja mig fyrir augunum á
þeim.
Ég kem á morgu, elsku frænka mín,
þín Birna.
47