Sólskin - 01.07.1953, Page 10

ana og renndu sér yfir píanóið. Svarta kisa
þeyftist á eftir þeim. En þegar allir hnyklarnir
renndu sér hver á fœtur öðrum yfir nóturnar
á píanóinu, vaknaði litli guli kanarífuglinn líka.
„Hvað er hér á seyði?“ tísti litli guli kanan-
fuglinn.
„Við erum í síðasta leik,“ svaraði stóri guli
hnykillinn, litli rauði hnykillinn, blái hnykillinn
og grœni hnykillinn, og svo þeyttust þeir áfram
á harða spretti um allt gólfið, undir borð og
milli stólfóta, og svarta kisa þaut á efir þeim.
Eftir dálitla stund voru stóri guli hnykillinn,
litli rauði hnykillinn og grœni hnykillinn orðnir
þreyttir á leiknum. Þeir sögðu svörtu kisu, að
þeir œtluðu að fara aftur að sofa. Og svo
þreyttir voru þeir, að þeir höfðu ekki þrek til
þess að komast aftur upp í saumakörfuna
hennar mömmu. Þeir sofnuðu því þar, sem
þeir voru niður komnir: Stóri guli hnykillinn í
horninu hjá ofninum, litli rauði hnykillinn lengst
undir píanóinu, blái hnykillinn undir borði og
grœni hnykillinn á miðju gólfi við hliðina á
svörtu kisu.
Þegar mamma kom inn í stofuna morgun-
inn eftir og sá stóra gula hnykilinn við ofninn,
8