Sameiningin - 01.08.1898, Blaðsíða 5

—69—
séra Jón J. Clemens Pipestone-byggð íslendinga, vestast i Manitoba-
fylki sunnanverðu. Og þá var þar byrjan gjörð til myndunar Jð-
bannessafn., en formlega var sá söfnuðr myndaðr 15. Febrúar í vetr.
Nú í Júní hefir séra Jön aftr heimsótt þá byggð.—Um kirkjuþings-
leyti í fyrra ferðaðist séra Oddr V. Gíslason til íslendinga í bœnum
Keewatin í Ontario og prédikaði þar. Eins nú rótt á undan kirkju-
þingi. Og undir lok Nóvembermánaðar ferðaðist hann eins og'
nokkrum sinnum áðr til Þingvallanýlendu í Assiniboia í sömu erind-
um. Þar er eins og yðr öllum er kunnugt söfnuðr, sem allt af frá
því hann myndaðist fyrir 11 árum hefir staðið í kirkjufélaginu, en
aldrei getað fengið fasta prestsþjónustu.
Og loks er að geta missíónar-verks þess, sem hr. Runölfr Marteins-
son, stud. theol., hefir nú upp á síðkaStið unnið fyrir kirkjufélagið.
Eftir samráði varaforseta og skrifara og fleiri kirkjulegra starfsinanna
vorra og sömuleiðis eftir ráðlegging dr. Weidners, forstöðumans
Chicago-prestaskölans, þar sem Runólfr hefir stundað guðfrœðisnám
í tvö ár, hefi eg- ráðið hann fyrir missíónera kirkjufélagsins um sum-
armánuðina meðan þar syðra er skólahlé. Upp á þá ráðning kom
hann hingað noiðr til Winnipeg í byrjan Maímánaðar, og hefir ná-
lega allt af síðan verið á missíönarferðum. Hann fór fyrst til byggð-
arinnar vestan Manitoba-vatns, þá til byggðarinnar við Narrows, norð-
austan við vatnið,þá til Alftavatns-nýlendu og Grunnavatns-nýlendu.
Til þessa gekk nálega allr Maímánuðr. Síðan hefir hann gjört sér
ferð suðr til hinnar íslenzku nýlendu við Roseau River í Minnesota-
ríki norðvestanverðu, og hefir enginn Islendingr áðr komið þangað í
þeim erindum. Úr þeirri ferð er hann aftr kominn að eins fyrir fám
dögum og verðr hér með oss á kirkjuþinginu.—Hvað mikið liefir verið
borgað úr sjóði kirkjufélagsins t.il launa fyrir missíónarverk sést á
skýrslu féliirðis. En hvorki séra Birni, né séra Oddi, né séra Jóni
Clemens hefir neitt verið borgað.
Þó að ekki hafi orðið meira af safnaðamyndan en þegar er um
getið, þá má þó telja alveg víst, að fjöldi fólks víðsvegar um byggðir
Islendinga, sem að undanförnu hafa verið prestsþjónustulausar eða
því sem næst, hafi fyrir þessa missíónar-starfsemi störum fœrzt
kirkjuiélaginu nær. Og ef vér getum haldið starfsemi þessari áfram,
þá líðr naumast langr tími þangað til nýir söfnuðir eigi all-fáir rísa
upp víðsvegar og ganga í lög með oss, til þess undir sameiginlegu
lútersku kirkjumerki að vinna að útbreiðslu kristindómsins, sem
framtíðarheill fólks vors er öll komin undir. Akrarnir hafa á þessu
ári svo að segja í öllum áttum íslenzku byggðanna birzt hvítir til
uppskeru. Og þá er það auðvitað vort að styðja að því, ekki að
eins með bœnum vorum til drottins, heldr líka í verkinu, að hinn
andlegi kornskurðr fái fljótan og farsælan framgang. A komanda
ári þarf frá kirkjufélagsins hálfu meira að verða unnið af missíónar-
starfi, en ekki minna, en gjört hefir verið síðan í fyrra.
I vor fékk eg fyrirspurn um það úr Þingvallanýlendu, hvort söfn-
uðrinn þar hefði gjört rétt í því, er hann með meira hluta atkyæða