Sameiningin - 01.08.1898, Blaðsíða 23

—37—
ÚR ÞINGSETNINGARRŒÐUNNI
(út af Jah. 17, 13—23).
[Fyrst var af rœðumanni minnt á, að dagr sá, er kirkjuþingið kom
saman, 24. Júní, vœri Jðnsmessan, nafndagr Jóhannesar skírara og um
leið fœðingardagr hans—eftir því, sem kristnum lýð til forna hefði talizt
til samkvæmt nýja testamentinu. Hjá forfeðrum vorum langt aftr á
öldum hefði dagr þessi verið stór-merkr helgidagr. En nú væri sú frægð
dagsins hjá oss og víða í kristninni fallin í gleymsku og dá, og ekkert
lengr eftir af hinu forna kirkjulega sérkenni þessa dags hjá oss annað
en nafnið tómt í almanakinu og það í svo úreltri mynd, að margir ís-
lendingar hefði að likindum enga liugmynd um, að það henti til Jóhann-
esar. Og í rauninni hafi dagrinn sem kirkjulegr merkisdagr mátt hverfa.
Það væri í samrœmi við eitt aðaleinkenni á persónu þeirri, er dagrinn
heföi verið heitinn eftir, þeirri fögru lífseinkunn, er þessi orð hans henda
til: „Hann (frelsarinn) á að vaxa, en eg (fyrirrennarinn) að minnka“.
Hér væri að rœða um auðmýkt Jóhannesar, sem þá meðal annars hefði
lýst sér í því, að hann, þegar hann forðum var krafinn til sagna um
það, hver hann væri, hafi að eins sagzt vera rödd, guðs rödd, hrópandi í
eyðimörk. Hann hafi ekki viljað, að sín persóna kœmi að neinu leyti til
greina fyrir mönnum,—að einshinn guðlegi hoðskapr, sem hann flutti,—
ekkert annað. Og þetta ætti að vera þeim öllum, sem köllun hefði
fengið til að vinna að kristindómsmálum, til hendingar um, að þessa
fögru lífseinkunn Jóhannesar skírara yrði þeir aö tileinka sér, ef verkið
þeirra ætti að geta heppnazt.—Síðan var talað um lærisveina Jesú til
forna, hinn makalausa árangr af kristnihoðsstarfi þeirra,og sýnt fram á,
hvernig þeir til þess að hyrja með hefði orðið að læra að verða eins og að
engu, hverfa á hak við frelsarann, helgast í sannleika hans orðs—í sam-
hljóðan við hœn Jesú fyrir þeim í textanum. Og svo var áframhald
rœðunnar þetta:]
En auðvitafi gildir þessi bœn Jesd ekki að eins þessa fyrstu
lærisveina hans, heldr líka alla kristna menn á öllum tímum, og
þá aö sjálfsögðu einnig oss, „fáa, fátœka, smáa“ íslendinga, sem
erum að eiga við kristilegt félagsstarf og að byggja upp kirkju
Krists yfir fólk vort í dreifingunni hér í landinu. því frelsar-
inn segir sjálfr í bœninni: „En eg bið ekki einungis fyrir
þessum, heldr og fyrir þeim, sem trúa munu á mig fyrir þeirra
orð.“ Líka oss hafði hann í huganum á þeirri hátíölegu, há-
alvarlegu stund. ILann biðr þess, að líka vér allir fáum orðið
eitt,—að vor litla þjóð fái orðið eitt með hinum þjóðunum
öllum stórum og srnáum fyrir kraft kristindómsorðsins, og
hinir ýmsu partar þjóðar vorrar eins og allra annarra þjóða,
hinir einstöku rnenn, hin einstöku heimili, liinar einstöku