Lífið - 01.01.1936, Blaðsíða 37

lífið
33
um né heild til ámælis sagt. Þetta gátu menn ekki
séð fyrir.
Sjávarútvegurinn var sjálfum sér nógur, og
lagði auk þess stórfé til mentamála og til viðreisn-
ar landbúnaðinum. En hann lagði ekki þetta fé
fram af eigin gróða nema að litlu leyti. Hann lagði
til lánstraust, og út á við var féð fengið. Þjóðin
tók kaup áður en farið var að vinna fyrir kaupinu.
Það átti eftirtíminn að gera. Það átti að endur-
greiðast með arði af landbúnaðar- og sjávarafurð-
um, sem fengist við sölu á erlendum markaði •—
síðar.
En ef grundvöllurinn bilar, ef aðrar þjóðir hætta
að kaupa afurðirnar, með hverju á þá að greiða
miljónirnar, sem fengnar voru út á ófenginn afla,
og hverjir eiga að greiða þær?
ÞriSji atvinnuvegurinn.
Búskaparathafnir margra þjóða greinast í fjóra
höfuðflolcka: Jarðyrkju,1) veiðiskap, iðnað og jarð-
efnanám. Hér á landi er námuvinsla engin og ekki
líklegt að mikið kveði að henni, sem atvinnugrein,
í nánustu framtíð. Hér eru því atvinnuflokkarnir
aðeins þrír.
Frumstæðar þjóðir þurfa lítið á iðnaði að halda.
„Hrávarari“, sem náttúran leggur til, er notuð til
neyslu lítið breytt. Og þarfirnar eru fáar umfram
bað að afla næringar.
1) Kvikfjárrækt er sumstaðar sérstæð atvinnugrein. Hér
a landi er hún svo nátengd jarðyrkjunni, að naumast er
astæða til að greina þar á milli.
3