Lífið - 01.01.1936, Blaðsíða 47

LÍFIÐ
43
fyrir smánarborgun árum saman. Þegar „náminu“
var lokið •— sem stundum var lítið annað en nafn-
ið — þá var nemandanum stjakað á dyr og nýr
nemandi tekinn í skarðið. Árangurinn af náminu
hjá miklum fjölda manna varð sá, að þeir urðu að
berjast hver við annan um bitana — með undirboði
í kaupi — .eða leita sér lifibrauðs við önnur störf
og tapa með því öllu, sem til námsins var kostað.
Þetta á sér staðísumum iðngreinum enn í dag, í
stórum stíl. í öðrum iðngreinum eru meistarar farn-
ir að sjá og viðurkenna, hver háski þetta er fyrir
iðnaðinn, og haga sér þar eftir. í enn öðrum iðn-
greinum hafa sveinarnir knúið fram takmarkanir
á nemendatöku. Af löggjafans hálfu hefir ennþá
ekkert verið gert iðnaðinum til tryggingar í þessu
efni.
Pullkomin lagfæringáþessu vandkvæðifæst ekki
fyr en löggjöfin tekur í taumana og sterk yfirstjóm
iðnaðarmála ákveður hlutföll nemenda í hverri
grein á hverjum stað og tíma.
Iðnaðarframleiðsluna, iðnvörurnar, kaupir al-
nienningur og greiðir fé fyrir. Ekkert er eðlilegra
og sjálfsagðara en það, að þetta fé r.enni til fram-
leiðendanna sjálfra, iðnaðarmanna. Þeir einir hafa
til matarins unnið. Þess vegna á að stefna að því,
að öll iðnaðarfyrirtæki séu eign iðnaðarmanna og
tekin af iðnaðarmönnum einum.
Eins og nú stendur eru mörg iðnaðarfyrirtæki
eign manna, sem ekki eru í iðnaðarmannastétt. Sem
dæmi um þetta vil eg nefna prentsmiðjurnar hér í
Reykjavík, sem flestar eru eign hlutafélaga, •—