Lífið - 01.09.1936, Blaðsíða 46

204
LIFIÐ
henni hefir þjóðin beint öllum sínum kröftum, enda
orkað furðu miklu.
Mörgum mun þó ekki finnast þessi kostur vega
upp á móti þeim annmarka, að tunguna skilja ekki
nema h. u. b. 120.000 manns. Þeir myndu fúsir
vilja skifta sálufélagi við hina dauðu, ef þeir
fengi í staðinn sálufélag við fleiri lifendur. Það
er svo mikið píslai'vætti fyrir þann, sem hljóta vill
fé og frama fyrir verk sín, að eiga svo fárra les-
enda von, að nær því árlega gerast framgjarnir ís-
lenskir æskumenn til þess að reyna að nema sér
víðari lönd með því að rita bækur á erlendu máli.
Þó er það þeim áreiðanlega ekki sársaukalaust, því
að öll ritstörf eru móðurmáli höfunda samgróin, en
allra helst skáldskapurinn. En af tveim kostum
taka þeir þann, sem þeim þykir skárri.
II.
Eignarhald íslendinga og annara Norðurlanda-
þjóða á tungum sínum. Málstreitan í Noregi og
Finnlandi er stéttabarátta.
Samt erum vér þarna á réttri leið. Afburða ís-
lenskunnar fram yfir aðrar tungur verður ekki
leitað í tungunni sjálfri (um slíkt má deila enda-
laust), heldur í sambandi þjóðar og tungu. íslensk-
an er eina málið svo eg viti til, sem hefir það tvent
til síns ágætis: að vera ræktað menningarmál og
óskift eign allrar þjóðarinnar. Hér á landi eru
engar mállýskur, engin stéttamál, ekkert almúga-
mál, ekkert skrílmál.
Nærri má geta, að ekki hefir tungunni verið að