Lífið - 01.09.1936, Síða 55

LÍFIÐ
213
myndast „nýyrði“, eins og Liverpoolstau (= liver-
postej, lifrarkæfa) og sum svo tvíræð, að þau verða
ekki sett á prent. Þetta er ekki nema eðlilegt. Aug-
lýsingarnar í blöðunum bera þess vott, að margir
verslunarmenn kunna ekki sjálfir að fara með er-
lendu orðin á varningi sínum. Þá verður það varla
heimtað af viðskiftamönnum þeirra. Það má líka
segja verslunarstétt Reykjavíkur til maklegs sóma,
að henni virðist raun að hrognamáli því, sem
veður uppi í viðskiftalífinu, og hefir sýnt mikinn
áhuga á að bæta það.
Enn er ekki meira af erlendum orðum á alþýðu-
vörum en svo, að þau gefa efni í einstakar skrýtl-
ur og verða einstöku manni að fótakefli. En ef ís-
lenskan verður opnuð upp á gátt fyrir erlend orð
(vér höfum dönsk orð í viðbót við Norðurálfuorð-
in), þá sést hvernig fer. Þá hverfa broslegu sög-
urnar, af því að misbeiting orðanna verður of al-
geng, til þess að halda henni á lofti. Þá verður alt
tal alþýðu manna mengað málleysum og bögur-
yrðum. Þá fær íslensk alþýða sama soramarkið og
alþýða annara landa. Hún markar sig því sjálf
rfitt í ,,mentun“ 20. aldarinnar.
IV.
Baráttan við erlendu orðin. — Mest í húfi fyrir
alþýðuna.
Ef íslensk alþýða á nokkra sök á hendur menta-
mönnurn, þá er það fyrir það, að þeir vanda ekki
betur daglegt mál sitt en þeir gera. Þegar íslend-
ingar læra útlent mál, reyna þeir að tala þau hrein.