Sameiningin - 01.03.1953, Page 6

4
Sameiningin
Geislarnir frá upprisusólinni ná inn í dánarheimkynnin,
inn í hvert einasta heimkynni, þar sem ævisólin jarðneska
hnígur:
„Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hrœðstu eigi, Hel er fortjald,
hinum megin birtan er.“
Þessi er boðskapur páskanna.
Og þessvegna eigum vér að lifa með hið eilífa takmark
í huga, tileinka oss eilífðartrúna. Starfa með hana í huga,
umgangast mennina með hana í huga, og lifa og deyja með
hana í huga.
Það er sorgarefnið mikla, ef til vill mesta, að mennirnir
gleyma því, að eilífðin er fram undan. Þessvegna fer margt
svo hörmulega; þessvegna eru svo margir annmarkar á
breytni vorri.
Það var einu sinni gömul kona. Hún bjó ein í litlu húsi í
skógarjaðri. Yormorgun einn, þegar hún vaknaði, heyrði hún
yndisfagran söng úr trénu, er stóð fyrir utan gluggann á
skógarhúsinu. Og þannig gekk lengi fram eftir vorinu. Á
hverjum morgni bárust henni tónarnir úr trénu. Eftir nokk-
urn tíma tók hún eftir því, að litlir ungar voru í nýbyggða
heimilinu í trénu, og hún var innilega glöð og ánægð að
hafa eignazt þarna nýja vini. En einn morguninn, þegar hún
vaknaði, brá svo við, að allt var svo hljótt úti. Hún áttaði
sig ekki á því í fyrstu, hverju það sætti. En hún skildi það,
þegar hún kom út, óvinurinn, rándýrið, hafði verið á ferðinni
og náð upp í hreiðrið, og annaðhvort náð í einhverja af vinum
hennar, eða þeir höfðu flúið, hræddir. Þegar gamla konan
sá þetta, hrópaði hún ósjálfrátt sárhrygg:
Æ, litli fallegi fuglinn minn. Þú áttir að byggja hreiðrið
þitt hærra uppi.
Frásagan er athyglisverð. Hún varar við að byggja of
lágt. Hún hvetur til þess að byggja hærra uppi, á því æðra
og eilífa.
Staðurinn undir lífsbyggingu mannsins þarf að vera
cruggur.
Að byggja á eyðumerkursandi efnishyggjunnar er stór-
hættulegt. Bjarg eilífðartrúarinnar, það er hinn eini rétti
staður til að byggja líf sitt á.