Sameiningin - 01.01.1930, Qupperneq 17

15
í spillandi vana. Hve margan árekstur mætti ekki varast og hve
mörgu óþörfu og óheppilegu sneiða hjá, ef einungis væru opin
augu fyrir hættunum og alvarleg viðleitni að komast hjá þeim
réttilega
Fjöldi hættanna í lífinu er eins margbreytilegur og lífið sjálft.
\ elgengnin hefir sínar hættur í för með sér engu síður en fá-
tæktin, sællífið engu síður en örbyrgðin. Hver lífskjör, hvert
skaplyndi og hvert upplag, hafa sérstakar hættur i för með sér.
UmhverfiS og félagsskapur leggja til sinn skerf. Hvert timabil
hefir sinn tíðaranda og í því liggur bæði það sem auðkennir í
heilbrigða átt og óheilbrigða bæði tækifæri og hættur. Þannig
mætti lengi upp telja.
En tilgangurinn með að nefna hættur var ekki að á þær ætti
að einblína. ÞaS þarf að byggja upp hjá manninum vörn gegn
hættunum sem stendur dýpra en það eitt að standa á verði. Mað-
urinn þarf að hafa tekið hið heilbrigða og hreina því ástfóstri,
að það verði honum óafvitandi vörn gegn því gagnstæða. Vörnin
mótast inn í lifið þar sem í djúpi sálarinnar þróast lotning fyrir
Guði, gleðirík meðvitund um nálægð hans og samfélag við hann
og löngun til að þjóna honum í kærleika. Hver móðir, sem með
alúS leggur inn í líf barna sinna kærleikann til guðs og manna,
traustið á guði og löngun til að þjóna honum—leiðir þau í orði
og verki til Jesú Krsts sem fyrirmydar og frelsara, er að byggja
upp vörn gegn hættum lífsins hjá þeim er henni er trúað fyrir.
Þekking og hugsun og athugun geta leitt í ljós það eftirsóknar-
verða og það sem þarf að varast, en hvötina og kraftinn til að
hylla hið góða og sneiða hjá því hættulega, veitir það að vera
vinur og lærisveinn Jesú Krists. Ekkert annað hefir reynst neitt
svipað þvi eins áhrifamikið til þess.
Þegar við hugsum um alla þá hina mörgu, sem eru að líða
skipbrot á lífi sínu vegna þess hættur, er varast hefði mátt hafa
orðið þeim ofurefli, þegar vér minnumst alls þess sársauka og
nístandi sorgar er það hefir fært inn í mannlegt líf og hve mörg-
um er hulið ljós gleðinnar í lífinu vegna ófara einhvers, sem þeim
er nákominn, og þegar vér minnumst þess enn fremur að enginn
getur talið sig og sína óhulta fyrir alvarlegum hættum lífsins, hve
mjög ætti það ekki að leggja oss á hjarta nauðsyn þess, að þræða
leið þá—veginn eina, sanna— sem Jesús Kristur er oss mönnun-
um og að beina þangað með kostgæfni og alúð þeim er oss er
trúað fyrir. Því sá vegur er ekki einungis vörn gegn hættunum,
heldur færir inn í það líf, sem eitt veitir mannsandanum sanna
fullnægju. K. K. Ö.