Sameiningin - 01.02.1930, Blaðsíða 6

klæddist purpura og dýru líni og lifÖi hvern dag í dýrlegum fagn-
a'Si; en dó að lokum og hóf upp augu sín í Helju, þar sem hann
var í kvölum. E8a um óÖalsbóndann, sem var auðsæll mjög i þess-
um heimi, og reif niður kornhlöður sínar til að 'byggja aðrar
stærri, en var þó í augum Guðs ekki annað en heimskingi, og ó-
viðfcúinn dauða sínum og eilífÖ'innii.—Hann fletti Virðuleiks-
kápunni af hinum svo kallaða guðræknisflokki þeirrar tíðar; áfelti
þá—-sjálfum þeim til mikillarundrunar—fyrir hræsni, og kallaði
þá “kalkaðar grafir.” Sagöi, að Guð væri á móti þeim; að dagar
Jerúsalems væri taldir og borgin hlyti að falla.
Athugum nú í einlægni:—setjum svo, að alt þetta hefði
komið fyrir í þessu landi; að einhver aðkomandi maður ókunnur,
vígslulaus, og án sýnilegrar heimildar; maður, sem bygði vald
sitt á einiberum sannleik orða sinna og á samhygð himnaföðursins,
hefði komið fram hér á Englandi og mælt helminginn af þeim
þungu orðum, sem meistarinn talaði gegn eigingirni auðsins, gegn
kirkjuvöldum og klerkastétt, gegn vinsælasta trúarflokkinum;
hugsum oss að slíkur maður segði að alt vort þjóðfélagslíf væri
gjörspilt og svikiö,—hugsurn oss, að í staðinn fyrir: “þú blindi
Farísei,” hefði orð hans verið: “þú folindi kirkjumaður!”
Mundum vér hafa fallið að fótum sliks manns og sagt: “Heyr,
þetta er boðskapur frá Guði almáttugum, og flutningsmaðurinn
er sonur Guðs; hver veit nema hann geti verið, eins og hann sjálf-
ur segir, eingetinn sonur Guðs, Guð af Guði ?”
Eða mundum vér ekki heldur hafa sagt: “Þetta er hættuleg
kenning; hún getur leitt til uppreistar; maðurinn er brennuvargur;
æðisgenginnn, hættulegur, ofstækisfullur lýðæsinga-seggur ?”
Og einmitt þetta var dómur manna um frelsarann á æfitíð
hans; og það var alls ekki undarlegt, þótt þeir dæmdu hann svo.
Gæfir og gegnir Jerúsalemsbúar, sem sjálfir lifðu við öll
þægindi, gátu með engu rnóti skilið, hví ekki mætti halda hlutunum
í sama horfinu, sem þeim hafði verið haldið i um hundrað ára
skeið—því að þeir höfðu aldrei fundið til út af synd og vansæmd
og- siðleysi fáráðlinganna, sem hann umgekst með ástríki svo
innilegU, að andi hans stundi undir byrðum þeirra. En höfðingj-
unum fanst það voðalegt, að friði og velsæld sjálfra þeirra skyldi
stofnað í hættu með slíku hrópi. Þeir sögðu sem svo, þessir
gætnu menn: Ef honum líðst annað eins, þá koma Rómverjar
og taka land vort og þjóð!” Prestarnir og Earísearnir, sem hann
ávítti sérstaldega, urðu þó enn bitrari. Þeim fanst ekki vera til
setu boðið.
Þó tók út yfir hvernig hann var misskilinn af vinum sínum
og fylgismönnum.