Sameiningin - 01.02.1930, Blaðsíða 23

53
Öldur
Eftir “Eyvind”
SJÓFERD
"Eg horfi yfir hafiÖ, um haust af auÖri strönd;
í skuggaskýjum grafiÖ þaÖ skilur mikil lönd.”
HafiÖ skilur ætíð land frá landi. Hvílík ólgandi torfæra
það var mönnum fyrri alda! Ögrandi og seiðandi var þaÖ, en
samt hafa menn lengi vel hlotiÖ aÖ hugsa: “Yfir það kernst ég
aldrei.”
Þetta er fyrir löngu orðið hreytt. Nú er hafið sjálft orðið
vegur milli landa. Hugvit mannsins hefir sigrað torfæruna og
gert sér hana undirgefna. Skipunum getur ebki valist vegur nerna
á vatni. Hrygð hefir þar snúist i fögnuð og erfiðleikinn sjálfur
verið notaður til að þjóna mannkyninu. iMeð réttum tækjum er
sjórinn auðveldari og ódýrari vegur en fæst á landi. Þótt skáld
Israelsmanna finni til þess að vötn sjávarins gnýi og freyði og
íslenzka skáldið segi:
“Kalt er á þiljurn, þýtur í reiða,
brakar í byrðing en bárur hvæsa,”
þótt forfeður vorir imynduðu sér miðgarðsorm í úthafinu,sem lægi
umhverfis land alt, biti í sporðinn og orsakaði trylling aldanna;
þótt jafnvel enn verði mörg ægileg slys á hafinu, hræðumst vér
mennirnir það í raun og veru ekki lengur. Vér vitum, að slys
verða á landi ekki síður en á sjó, enda eru rnenn nú farnir að
glíma við það, sem enn erfiðara er að sigra en sjórinn, nefnilega
loftið sjálft.
Mannkynið er á sigurbraut, að minnsta kosti í öllu því,
er snertir ytri þægindi. Má vera, að ég hefði fremur átt að
nefna hraða en þægindi, því aukinn hraði er óneitanlega sérkenni
nútíðarinnar. Engum manni verður skortur á dæmum þess.
Verður þetta augljóst meðal annars, við athugun flutningjatækj-
anna. Fyrst sigruðu menn landið og lærðu að ferðast á því;
næst sigruðu menn sjóinn og gerðu hann að skipaleið. f seinni
tíð hafa menn uppgötvað tæki til að ferðást og flytja bæði á sjó
og landi með milklu meiri hraða en áður. Að síðustu hafa menn
sigrað loftið og nota það nú til flutninga og ferðá, en þar er
hraðínn langmestur. Óneitanlega eru því mennirnir á sigurbraut
hraðans.
Þaö er samt sjórinn, sem ég er aðallega að hugsa um. Það
á að minnsta kosti ekki langt í land, að menn hætti að nota sjó-