Sameiningin - 01.02.1930, Blaðsíða 26

5G
Einu sinni var á Rússlandi bóndi að nafni ívan Stacherbakof.
Hann var duglegasti maðurinn i þorpinu og átti þrjá sonu, alla vinnu-
færa. Kona hans var sparsöm og tengdadóttir þeirra var hæglát og
iðjusöm. Þau höfðu einungis einn að fæða, sem ekki vann fyrir
sér. Var það faðir ívans, sem var hniginn að aldri. Hafði hann i
mörg ár legið rúmfastur yfir stóra bökunarofninum, sem var gerður
úr tígulsteini. ívan ihafði alt, sem hann við þurfti, þrjá hesta og
folald, kú og kálf og fimtíu kindur. Hann og börn hans hefðu getað
átt góða daga ef ekki hefði orðið ósamkomulag við næsta nágranna
þeirra, halta Gabríel, son Gordey Ivano'fs.
Meðan gamli Gordey lifði var samkomulagið eins og vera ber
með nágrönnum. Ef kvenfólkið þurfti á si'kti eða þvottabala að halda
eða karlmennirnir poka, þá var sent í hitt húsið. Slík varúð sem að
læsa fjósum og skemmum eða fela nokkuð 'hver fyrir öðrum, var óþekt.
Þegar synirnir fengu heimilisráðin, breyttist þetta alt. Vandræðin
byrjuðu út af smámunum. Sónía, tengdadóttir Ivans, átti hænu, sem
verpti eggi á hverjum degi i kerruna. En dag einn flaug hún yfir
girðinguna til Gabríels og verpti þar. Þegar Sónía fór þangað yfir-
um, spurði móðir Gabríels hanaj hvaða erindi hún ætti.
“Hænan mín flaug hingað yfirum í morgun. Verpti hún ekki
hér ?”
“Við sáum ekkert til hennar. Við söfnurn okkar eigin eggjum,
en erum ekki á snuðri hjá öðrum, stúlka mín.”
Ungu konunni þótti og varð stutt í spuna. Þær tóku að munn-
höggvast. Kona ívans leiddist inn í þrætuna og kona Gabríels kom
þjótandi út. Nú var alt komið í bál og brand. Gabríel var að koma
af akri, og stóð við til að veita konu sinni lið. Ivan og sonur hans
tóku undir og að lokum reif Ivan hand-fylli úr skeggi Gabríels. Þannig
byrjaði deilan og úr þessu varð fullur fjandskapur.
Faðir Ivans reyndi að stilla til friðar og sagði: “Það er fásinna,
börn mín, að deila út af eggi. Börnin kunna að hafa tekið það, en
hvað rtm það? Guð gefur öllum nóg. Og setjum að nágranni segi
ónærgætið orð. Kennum henni það sem betra er. Ef deila hefir
orðið, nú, þá erum við öll breysk og ættum að sættast. Að ala á reið-
inni verður verra ykkur sjálfum.
En yngra fólkið vildi ekki hlýða á hann. Enginn dagur leið
hjá án deilu, og stundum varð úr því handalögmál. Þegar frá leið
fóru fjölskyldurnar að stela hvor frá annari og að koma sektum hvor
á aðra. Lo’ks á sjöunda ári deilunnar bar Sónía hestaþjófnað á
Gabríel og hann ljóstaði hana slíku 'höggi, að hún var rúmföst í viku.
Ivan fékk Gabriel dæmdan til flengingar fyrir tilvikið. Eftir þá