Sameiningin - 01.02.1930, Blaðsíða 15

þá fullvissu, að hann skuli ná rétti sínum að fullu? Nei, en hugg-
unin er þessi: þú hefir tapað miklu, en þú átt sjálfan, þig eftir.
“Líf mannsins er ekki trygt með eigum hans.” Hann getur átt
núklar eignir og tapaÖ lífinu, eÖa mist þær, og lifaÖ hinu sama
lífi eftir sem áður.
Það er hverju orði sannara, aÖ réttlætislögmál kristindóms-
ins mun á endanum veita hverjum og einum það, sem honum ber
með réttu. Eg neita því alls ekki. En eg held því fram, að sjálft
erindi kristindómsins, fyrirheit hans eða huggunarefni, sé alls ekki
fólgið í voninni urn slíka réttarbót. En meginmál kristindóms-
ins liggur í boðun hins sanna lífs, fremur en í því að glæða nokkr-
ar vonir aðrar. Hann býður sælu hins góða hjartalags, fremur
en ánægju þá, sem sprettur af utan að kominni fullnæging sér-
hverrar eftirlöngunar. Hjarta-hreldum boðar hann friðinn, sem
heirnurinn getur ekki gefið. Fátækum líf það, sem skorturinn
fær ekki grandað. Og hinum ofsóktu þá hugsun, að þeir eru börn
himnaföðursins.
Sláandi dæmi i þessari grein eru hughreystingarorð Páls
postula til þrælanna i kristnum söfnuðum. Hvernig sættir hann
slíka menn við kjör þerra? Með þvi fyrirheiti, að kristindómur-
inn muni vinna bug á þrælahaldinu? Alls ekki; og þó var'Ö ein-
rnitt þetta árangur kristinna hugsjóna síðar meir. En postulinn
fullvissar þá unr það, að þótt þeir séu þrælar, þá geti þeir verið
frjálsir i anda—frelsingjar Jesú Krists. “Varst þú þræll, þegar
þú varst kallaður? Set það ekki fyrir þig.”
Og sömu bótina býður ikristindómurinn öllum þeim, sem ó-
rétt líða. — Bróðir mannsins hélt arfinum; og til þess að ná
arfinum hafði hann hlaðið ranglætis-sekt á sál sína. Gróðinn lá
í eigninni; en gjaldið var forherðing hjartans. Sá, sem óréttinn
beið, hafði engan arf, en í staðinn hafði hann það, eða gat haft, aS
vera saklaus og finna til þess með gleði, að hann var ekki sá, sem
óréttinn gjörði. í því lá jafnaðarreikningurinn.
Kröfur þær og kvartanir, sem venjulega eru bornar fram út
af efni þessu, eru mjög ósamþykkar sjálfum sér. Hátt er hrópað
um ósvifni valdstéttanna, um eigingirni og hjartaharðúð auðuga
fólksins. Og alt of oft er hæfa fyrir því hrópi. En þess ber að
minnast, að lestir þeir eru einmitt kostnaðurinn, sem slíkir yfir-
burðir, miklir eða litlir, höfðu í för með sér. Valdið kostaði valds-
manninn einmitt þessa freistingu til stærilætis og ósvífni. Hann
hefir látið undan henni og goldið dýrt fyrir upphefðina. Freisting
til eigingirni var gjald ríka mannsins fyrir auðinn. Þeir hafa
báðir goldið í andlegutn efnum það, sem þeir græddu í verald-
legum. Ef þú þvi hrópar eftir þínum hluta af auðnum eða vald-