Sameiningin - 01.02.1930, Blaðsíða 7

37
Þeir heyrðu hann tala um konungsríki réttar og sanngirni,
þar sem hver maÖur myndi hljóta makleg gjöld athafna sinna.
Þeir heyr'Öu liann fullyrÖa, aÖ ríki þetta væri ekki langt í burtu,
heldur væri þaÖ í raun og veru mitt á rneöal þeirra, og aÖ ekkert
nema synd þeirra og sljóleikur varnaÖi því, aÖ ríkiÖ birtist þegar
i staÖ. Menn urðu hrifnir í huga og óþreyjufullir. Þeir voru
til alls búnir; bjuggust við aÖ næst kæmi boÖ um að hef jast handa.
Því var það einhverju sinni, að postularnir Jaköb og Jó-
hannes báðu leyfis um að kalla eld af himni yfir Samverja-þorp,
sem ekki hafði viljað veita erindi þeirra viðtöku. Og öðru sinni,
þegar hann hafði minst á sverð i líkingu, þá tóku þeir þegar að
hervæðast. “Herra,” sagði einn þeirra, “hér eru tvö sverð!” Og
enn öðru sinni, þegar hann hóf hina síðustu innför sína til borg-
arinnar, þá greiddi lýðurinn honum veg með fagnaðarópi, í þeirri
von, að hinn lang-þreyði hefndardagur væri nú loksins kominn.
Þeir þóttust sjá þar sigurvegarann, sem myndi hefna alls óréttar
fyrir þeirra hönd. Þeim fanst fótur sinn þegar standa á hálsi
óvinanna.
Og af því að vonir þeirra brugðust, og hann reyndist ekki
sá lýðæsingama'öur, senr þeir væntu, þá snérust þeir á móti honurn.
Ekki Farísear, heldur fólkiÖ, sem hann kom til aÖ liðsinna, af-
hrökin, tollheimtumennirnir, þrælarnir, þernurnar; fólkið, sem
hann hafði svo oft haldið uppi vörnunr fyrir, og búið lausn úr
læðingi. Það var lýðurinn sem hrópaði: “Krossfestu hann, kross-
festu hann !”
Þetta verður skiljanlegt, ef við getum komist að andanum í
þessum ritningarkafla.
Á meðal þeirra, sem höfðu heyrt hann lýsa lögum guðsríkis
—lögum réttlætis, jafnaðar og kærleika, var rnaður einn, sem
hafði verið svikinn arfi, að þvi er virðist, og það af bróður sín-
um. Og hann hélt að leiðtoginn, senr stóð þar frammi fyrir hon-
um væri einmitt sá maður, sem hann þyrfti við: hegnari rangind-
anna, forvígismaður hinna undirokuðu, skiftaráðandi og sátta-
semjari milli flokka, gjörðarmaður í lagadeilum—maÖur, sem
myndi verja til þess öllu lífi sínu, að veita óbrigðulan úrskurð
í sérhverri misklíð.
Hann varð sem steini lostinn, þegar manns-sonurinn neitaði
að skerast í leikinn eða blanda sér í þrætumálið á nokkurn hátt.
“Maður, hver hefir sett mig dómara eða skiftaráðanda yfir ykk-
ur?”
Nú vil eg biðja yður aö íhuga tvö atriði: i. Hví neitaði
frelsarinn að skifta sér af málinu? — og 2. Af hvaða róturn
sagði hann að beiðni þessi væri runnin?