Sameiningin - 01.01.1925, Blaðsíða 24

18
í virðulegri stöðu þar í himnaríki, bera meö sér nokkur þau einkenni,
er sérkendu hann hér á jaröríki.
Undarlegt má það viröast, aö eg var í alla staöi eins og eg á aö
mér, alls ekkert vandræöalegur, og fanst sem það væri ekki neitt
tiltökumál, þó maður væri aö rabba við postula-höfðingjann þar við
hlið himnaríkis. En þar sem eg vissi, að mér var afskamtaður tími,
þá var mér meir en lítil forvitni á því, hvað hinn virðulegi lykla-
völdur léti sér þóknast að sýna mér.
Áður en eg fer lengra út i þessa sálma, skal eg segja það um
borgina himnesku, þó ekki ætli eg að gera neina tilraun til þess að
lýsa henni verulega, að hún er mikið svipuð því, sem Jóhannes lýs-
ir henni i sinni frægu Opinberun. Hún var hjúpuð undursamlegu
Ijósi, sem er meira en nokkurt ljós á sjó eða landi; eins og ljós himins-
ins, þegar hann er með mestum bláma, og vatnsins, þá það er tær-
ast, “skínandi sem kristall”, eins og hinn sæli sjáandi komst að orði
endur fyrir löngu. Svo langt, sem augað eygði, gengu múrar, háir
og miklir, i báðar áttir út frá, hinu dásamlega hliði, og efni múranna
var jaspis. Undirstöðusteinar borgarinnar voru alls konar gim-
steinar. Uegar opnað var hliðið, sá eg bregða fyrir miklum geimi.
og götum og strætum, er ljómuðu í kristals-birtu og voru úr skíru
gulli. Á þá leið hafði postulinn Jóhannes lýst borginni, en nú fanst
mér alt ljósara en sagt er í Opin'berunarbókinni. Mér virtist alt
undur-líkt því, sem fegurst er á jörðinni okkar. Loftið, sem eg and-
aði að mér, var hressandi sem vín, rétt eins og loftið er stundum hér
hjá okkur á maí-morgni, þegar það angar af ylm eplablómanna. Og
eg sá þar haf, sem skært gler, væri og stæði í cldi, og var það engu
likara en myndinni, sem Turner málar af hafinu í geisla-dýrð sól-
setursins. Blöð trjánna voru undur græn, rétt eins og sjá má við
akveginn til Scheveningen; þau loguðu sem gull, rétt eins og fjöllin
okkar á frostköldum haustdegi. Og niður hlíðarnar rann móða
sannarlegs lífsvatns, og fyrir hana blómgaðist alt sléttlendið og varð
dýrðlegra en orð fá lýst. Eg horfði inn um hliðið1 eftir miklum trjá-
göngum og eg sá, að borgin var bygð á hæð, eða öllu heldur hæða-
klasa, sem ekki yrði lýst með öðrum orðum en þeim, sem grísku
skáldin höfðu um Olympus, eða hebresku spámennirnir höfðu um
Síon. Þá skildi eg fyrst fullkomlega það, sem sálmaskáldið orti:
“Eg hef augu mín til fjallanna; þaðan kemur mér hjálp.”
“Eigum við að ganga upp hæðirnar?” varð mér að spyrja sánkti
Pétur, og gætti þess ekki, hversu framandi eg var. — “Stður en svo,”
svaraði hann, og mér fanst hann styttri í spuna, en eg ætti skilið,
“þar eru heimkynni hinna allra sælustu, 'helgra rnanna, seni fórn-
færðu sér á altari sannleikans.” — “Eg tek eftir því,” bætti hann við
og hnykti á orðunum, “að þín kirkjudeild hefir strykað nöfn þeirra
flestra út úr almanakinu; og ekki get eg sagt, að þeir uni því vel.“
“Það var ekki af virðingarskorti gert,” svaraði eg með hógværð.