Sameiningin - 01.01.1925, Blaðsíða 13

bridge, fékk hann stöðu sem húsprestur og kennari á hof'Öingja-
setri einu. Fljótt komst hann aÖ raun um, aö gatan ætti ekki aö
verða greiðfær. Siðbóta-hugsjónir hans fengu ekki byr. Bisk-
uparnir og prestarnir skoðuöu hann óvin sinn og vildu gera hann
rækan. Tók Tindale þá það ráö, að þýða á ens'ku nokkur rit eftir
Erasmus lærÖa um svívirðilegan lifnað prestanna. Höfðu rit þau
verið samain á latinui og voru fyrir því óþekt hjá alþýðu og gátu
ekki unniö klerkum mein. Gegn þessu dirföust prestahöfðingjarn-
ir ekki að mæla, og mátti nú Tindale vera öruggur um sig þar í
heimahögum. En hann vissi engin ráð til þess að koma áformum
sínum á framfæri þar. Afréð hann þá að halda í Drottins nafni
til höfuöstaöarins og leita fulltingis biskupsins í Lundúnum. En
þar fékk hann enga áheyrn og hvergi á Englandi annars staðar.
Afarð hann þess þá fullvís, að til þess að geta oröið velgerðamaður
þjóðar sinnar, þá yrði hann að yfirgefa ættjörö sína og vera í út-
legð alla æfi. Var það ekki litil fórn, en hann færði hana fúslega
af ást til Guðs. Eftir þetta dvaldi Tindale á meginlandi Norður-
álfu hingaö og þangað og hafði sér til viðurværis fjárupphæö, sem
nemur sem næst einum dollar á vi'ku, sem mannvinur að nafni
Humphrey Monmouth sá honum fyrir. En hann gafst ekki upp
þar til hann hafði lokið æfistarfi sínu — þýtt nýja testamentið
á enska tungu, og komið því á prent. Þessari nýju bók fékk hann
komiö til Eglands á laun. Biblían var þá ‘‘forboðin” bók, bæði
af ríkisstjórn og kirkju. Áhrif nýja testamentisins komu fljótt i
ijós. Allir, sem læsir voru, voru fengnir til þess að lesa fyrir þá
ólæsu, og voru þeir miklu fleiri, og alþjóö varð hugfangin af lestr-
inum. á hinn bóginn fyltist kóngurinn og klerkar hans mikilli
reiði. Lundúna-biskup boðaði almenna prestastefnu, til þess að
ræða um það, hvernig koma mætti vogesti þessum fyrir kattarnef.
Lagði þar einbver þaö ráð á, að eldurinn geymdi biblíuna bezt.
Félst biskup á þaö, lagði til ærið fé og fék'k keypt alt upplagið.
Voru bækurnar svo brendar með hátíðlegri athöfn í Páls kirkj-
unni miklu.
En skamma stund varð þar hönd höggi fegin. Raunar
varð þetta tiltæki kóngs og biskups til blessunar. Fénu, sem
biskupinn borgaði fyrir útgáfuna, er hann lét brenda, var varið
til nýrrar útgáfu, og hafði Tindale endurbætt hana, svo hún var
hinni fyrri miklu ágætari. Barst þessi endurbætta útgáfa brátt
til Englands, og hvernig sem reynt var að stemma stigu fyrir
útbreiðslu hennar, varð það árangurslaust.
En þó þeir ekki gætu varnað því, að biblían útbreiddist,