Sameiningin - 01.01.1925, Blaðsíða 9

Heíir hin aukna ])ekking mannanna á lögmáli og efnum nátt-
úrunnar orðfó mönnunum til blessunar? Er þessi veröld okkar
nokkutS vistlegri en áÖur?
Nýlega lásum vér þessi orÖ eftir nafnkunnan vísindamann
í Bandaríkjunum: “Þa'S virÖist næstum, aÖ því meiri þekk-
ing, sem vér fáuin á náttúrunni og því meir sem notfæra má
sér þá þekkingu, því óhæfari verðum vér til þess að njóta
þeirra dýrmætu hluta, sem náttúran getur veitt oss.”
Oss er í fersku minni voSalegasta styrjöld mannkynssög-
unnar. Hvers vegna var hún svo yfirvenjulega voðaleg? Það
voru tilraunastofur efnafræðinganna, sem ollu því. Nú er það
talað í öllum áttum, að vísindamenn kunní ráö til þess, að eyða
stórum borgum á fáum augnablikum og tortíma heilum herum
á svipstundu. Því er spáð, aö brjótist ófriður aftúr út milli
stórþjóðanna, þá veröi bardagarnir háðir í loftinu uppi. Sé
]jað nokkur hlutur, sem kristnir menn vcrSa nú að vera einhuga
itm, þá er það það, að stríð megi aldrei framar eiga sér stað.
Kirkjunni hefir legið alt of lágt rómur um það mál hingað til.
Héðan af verður kirkja Krists að hrópa af húsþökum, þar til
allur heimur heyrir ]>að, að stríðum verði að linna um allan
heim.
Enginn amist við vísindunum. Þökkum Guði fyrir þelck-
inguna. “Himnarnir segja frá Guðs dýrð, og festingin kunn-
gjörir verkin hans handa. Hver dagurinn af öðrum talar orð,
hver nóttin af annari talar speki.” Mann langar til þess að
vera aftur oröinn ungur og sökkva sér niður í það eitt aö læra,
— læra að lesa lieilaga ritning náttúrunnar. Vel sé þeim ungu,
sem þess eiga nú kost um fram allar kynslóðir, sem á undan þeim
voru.
Ekki svo að skilja, að vísindaleg þekking ein fullnægi
nokkrum manni, fremur nú en áður. Eftirtektaverðasta svip-
breyting á hugarferli manna á ])essum fyrsta fjórðungi tuttug-
ustu aldar er sú viðurkenning náttúru-fræðinga og heimspek-
inga mjög alment, að leita verði úrlausnar á gátum tilverunnar,
ékki í efninu, heldur í andanum. — “Þettað gerir mann trú-
hneigðan.” mælti lærður maður með lotningu, er samtali lauk
um dásemdir náttúru-lögmálsins. Það reyndist sem oftar satt.
spakmælið enska: Skaðvænn er lítill lærdómur (“A little learn-
ing is a dangerous thing”). Eftir fyrsta fjörsprettinn, sem
vísindin tóku á öldinni sem leið, lágu í rústum rnörg hin helg-
ustu musteri mannsandans. Andinn fór landflótta, en efnið