Sameiningin - 01.01.1925, Blaðsíða 26

‘2tí
“Gleöi niun veröa á himnum yíir einum syndara, sem bætir ráö
sitt,” svaraöi heilagur Pétur þurlega. “Viö heyrum þetta stöku
sinnum.”
Gleðisöngurinn dó út í íjarska, en aftur á móti dundu nú höggin
títt á perluhliðið. Hliöavörður stakk höfðinu út um vindauga
snöggvast, sneri sér svo að mér, og mér fanst sem gletnisglampi væri
í augum hans. Hann segir:
“Engill Dauðans er enn kominn með umsækjanda um inngöngu
hér. Afsakaðu mig stutta stund.”
Hann stakk höfðinu aftur út um vindaugað og átti samtal, sem
eg ekki heyrði, við einhvern úti. Á sömu stundu sveif til mín lít-
ill engill, undur vingj arnlegur, og settist hjá mér.
“Þegar vel liggur á blessuöum Pétri,” mælti hann, “þá er hann
meö afbrigðum kurteis.”
“Ykkur’þykir þá öllum vænt um hann hér,” sagði eg við litla
engilinn, sem mér fanst eg gjörþekkja eins og mann, sem eg hefði
verið handgenginn alla æfi.
“Þú skilur þaö,” svaraði liann, “að alt sem okkur englunum ber
að gera, er að hlýða. Það er okkar æðsta skylda og gleði. Svo
samkomulagið við hann er æfinlega ástúðlegt. En sumir dýrliuganna
verða stundum fyrir ónotum fyrst þegar þeir koma. Syndarar verða
heldur en ekki fyrir barði hans. En þó stundum sé hann hálf-hrana-
legur á yfirborði, þá er hjartaö viðkvæmt. Hann var einu sinni
sjálfur syndari niður á jörðinni, eins og þú veizt.”
“Jú, eg hefi lesið um það í guðspjöllunum—”, byrjaði eg —
“Shish!” hvíslaði litli vingjarnlegi engillinn. “Honum er ekki
um það gefið, að hann sé mintur á það. Ef hann heyrði það, er
ekki ómögulegt, að hann kynni að láta þig hipja þig héðan án mik-
illar viðhafnar.”
“Ekki vil eg það,” svaraði eg.
“Og ekki eg heldur,” mælti engillinn, og bætti við eins og til að
bæta fyrir einhverja ávirðingu: “Það er notalegt hér. Finst þér
það ekki ?”
Til allrar hamingju hafði heilagur Pétur ekki heyrt til okkar.
Nú kom liann aftur til okkar og heilsaði vingjarnlega englinum litla
með góðmótlegu brosi. “Veiztu hver þetta er?” spyr hann mig
skyndilega.
“Ónei, heilagi faðir, en hann hefir verið svo undur ástúðlegur í
minn garð—”
“Auðvitað hefir hann verið ástúðlegur,” tók heilagur Pétur fram
í. “Þetta er Verndarengill þinn.” Með það sama gekk hann aftur
til dyra og hélt áfram að rökræða við Engil Dauðans.
Eg leit til félaga míns með aukinni athygli: “Ert þú sannar-
lega minn —”
“Já, sannarlega,” svaraði hann, og eg gat ekki betur séð, en að
hann roðnaði hálf-vandræðalega.