Sameiningin - 01.04.1925, Blaðsíða 8

102
Áöur en við getum til muna talaö um félagslega samein-
ing, þurfum við að rannsaka það tvent:
1. Höfum við, sem nú erum féiagslega a&skildir í kirkju-
málum, þa8 kærleiksþel hverir til annara, aS vi8 séum því
vaxnir, aS dvelja saman friSsamlega undir sama þaki?
2. Eru trúarskoSanir og kirikjusiSir okkar ekki fjar-
skyldari en svo, a8 við getum allir noti8 okkar sem bezt vi8
sameiginlegar guðræknis-i8kanir og helgisiSi rf
Um fyrri spurninguna er þa8 aS segja, aS svo framarlega
sem við erum kristnir menn, þá er þa8 heilög skylda okkar, að
leggja þá rækt við kærleikann, hver á sínum stað,' að aldrei
þyrfti sameining allra flokka a8 stranda á óvildarhug milli
manna.
Seinni spurningunni er að svo komnu máli ekki unt að
svara, fyrir þá sök, aS við þekkjum ekki hvorir aðra. Sumum
kann að virðast þetta óviturlega mælt. En við grandskoðun
munu menn þó átta sig á því, að það er rétt. Við þekkjum
fremur lítiS til trúarsko8ana annara en okkar sjálfra. Við
’höfum í þeim efnum aðhafst lxtið annað en það, aö reita hverir
a8ra ti! rei8i út af því, sem okkur greinir á um. En við höfum
helzt aldrei grandskoðað hitt, sem þó að líkindum er miklu
fleira, sem okkur kemur saman um. Út af þessu rís sú hugs-
un: Erum viö vaxnir því, aS tala okkur saman um það í bróð-
erni, hvaS með okkur er sameiginlegt og hvað þaS er, sem okk-
ur ekki kemur saman um? Þá fyrst gætum við dæmt um þetta
mál skynsamlega.
Verði meira hugsað um þetta mál og talað, þá verður aS
leggja til grundvallar traustar meginreglur, og mætti þessar
nefna:
1. Að menn sé einlægir og hreinskilnir.
2. AS menn beri virðingu fyidr skoðunum hver annars og
forðist aS særa trúartilfinningu nokkurs xnanns.
3. A8 sérhver haldi sannfæring í huga sínum, og “vinni
það ei fyrir vinskap manns, að víkja af brautum sannleikans.”
4. Að engu varði eigin hagur eSa flokks-gengi, heldur það
eitt, sem rétt er og má vei-ða heildinni til mestrar hamingju.
5. AS GuS sé hafður með í rá8i og ekki sé samkepni um
neitt annað en það, aS gera vilja hans.
B. B. J.