Sameiningin - 01.09.1925, Blaðsíða 13

267
Páll heima. Aö öllum líkindum var honum þannig fariÖ að
upplagi, en þó mun sú hugareinkun ha.fa tekið enn meri þros'ka
fyrir áhrif trúarinnar. Þegar Páll var orðinn maöur kristinn,
þá er eins og elskan til meistarans og áhuginn fyrir málefni haris
og frelsun mannssálnanna. hafi ráðið yfir hug og hjarta postul-
ans með þeim krafti, sem alt annað varð aö þoka fyrir. Á sviði
mannlífsins hið innra; i ósýnilegu ríki Guðs, sem “er ekki matur
og drykkur, heldur réttlæti og friður og fögnuður í heilögum
anda”; í haráttunni, s'em “er ekki við blóð og hold, heldur við
tignirnar og völdin, við heimsdrotna þessa myrkurs”; við íhug-
un og umtal um kærleikann, trúna, ávexti andans, um þarfir
mannss'álarinnar, um “speki Guðs í leyndardómi, hina huldu”,
eða um þann “frið Guðs, sem æðri er öllum ski.lningi” — í slík-
úm hlutum, var Páil með lífi og sál. Þar fékk andagift hans
og tilfinningalíf notið sín að fullu.
Atvik eitt, sem Púkas skýrir frá í Postulasögunni, bregður
skæru ljósi á þessa lyndiseinkunn Páls. Þegar postulinn var
staddur í Aþenuborg, þessu forna höfuðbóli menningar og lista,
og virti! þar fyrir sér goðalíkneskin öll, mörg þeirra heimsfræg
listaverk, þá “fyllist andinn í hrjósti hans sárri gremju, er
hann sá að horgin var full af skurðgoðum”. Elkki þar með
s.agt, að Páll hafi alls enga .sinnu haft á að meta snildina og
fegurSina; en aðdáunin þokaði fyrir sárri hrygð, þegar hann
hugsaði til þess, að listmenningin Ibirtist þar eins og ánauðug
’"<=rna heiðindóms' og spillingar. Áhuginn fyrir málstað Drott-
ins var svo sterkur, að fegurðartilfinningin varð að lúta í lægra
haldi.
Verið getur líka, að í frásögukorni þessu megi finna óbein
áhrif menningarinnar heiðnu, sem Páll hafði séö fyrir sér í 'barn-
æsku þar í Tarsus. Það er a.ð visu freistandi að. hugsa sér, að
hann muni haf'a notiö einhverrar tilsagnar í grískum fræðum hjá
skólamönnum þeirrar borgar; en ímyndun sú hefir næsta lítið
við að styðjast. (Æfttmenn Páls voru “Þlebrear” og “Farisear”,
það er að segja, þeir voru hebreskulærðir og heyrðu til hinum
strangasta íhalds-flokki þjóðar sinnar, flokki, sem amaðist við
grískri mentun og siðmenning fPost. 23, 6; 2. Kor. 11, 22; Fil.
3, 5.^ Það er nú harla ólíklegt, að honum ha.fi verið i barn-
æsku komið í skóla hjá grískum lærifeðrum. Enda verður það
ekki merkt á ritum Páls, að hann hafi verið kunnugur heim-
speki, ræðulist eða, 'bókm.entir Grikíkja. Hann ritar ekki “lærða”
grísku, .heldur alþýðumáliö. Ekki vitnar hann í grísku skáldin
oftar en tvisvaf eða svo, og tilvitnanirnar eru örstutt stef; sem