Sameiningin - 01.10.1925, Page 17

271
eftir “meöalinu” okkar, þaS hefir beSiö nokkuö lengi; og svo byrj-
ar þýhing ritninganna, eins og af sjálfu sér. Enginn hóf þaö verk
með fyrirlögöu ráSi. Viö höfum kent börnunum stafrófið, og svo
urðum vi'ð að fá þeim eitthvað til að lesa. Fyrsta verkið, sem við
gjörðum, var að búa til nokkurs konar hand-pressu. Prentstafina
skárum við úr tré með vasahnifnum okkar. Svertuna fengum við á
gufuskipinu, og svo byrjuöum við á Lúkasar guðspjalli, þýddum
eins vel og við gátum, og settum tréskorna letrið staf fyrir staf með
íingrunum. Á litlum tima höfðum við þýtt og prentað fáeina kafla
úr Lúkasi. Svo fengum við reglulega pressu, og í henni gátum við
með mikilli fyriúhöfn prentað heila blaðsíðu í einu, en ekki meira,
því aö hvorki við eða svertingjarnir höfðum nokkurn tíma séð
prentletur, fyr en við fengum það með pressunni. Svo “þryktum”
við fáeinar prófarkir, og við tókum fljótt eftir því, að þegar arkirn-
ar voru notaðar í skólanum, þá lærðu- börnin lesmálið utart að, sem
á þeim stóð. Og þau lásu prófarkir ágætlega; þeim sást aldrei yfir
stafvillu. Þau lærðu guðspjallið jafn-fljótt og við prentuðum.
Sjálfur ætlaði eg mér aldrei að verða biblíuþýðari. Eg bar á-
kaflega mikla lotningu fyrir hverjum þeim manni, sem var svo
lærður, að hann gat útlagt biblíuna. Eg er ekki lærður maður.
Eins og Beecher og Crant og fleiri góðir menn, þá náði eg þeim
heiðri stundum á skólaárunum, að standa næstur þeim efsta í min-
um bekk — en það var ekki nema þegar við stóðum í 'hring, bekkjar-
bræðurnir. En sannleikurinn er, að það þurfti ekki læröan mann
til að vinna þetta verk. Þegar við svo vorum búnir með. Lúkasar
guðspjall, þá gjörðum við Matteusi sömu skil; og börnin lærðu líka
það guðspjall utan að, jafnóöum og það var prentað. Svona fórum
við í gegn um alt nýja testamentiö, og þannig atvikaöist það, að við
urðum biblíuþýðendur.
Litlu síðar sendi Batsva þjóðflokkurinn börnin sín til okkar.
Við ætluðum ekki að læra tungumál þess fól.ks; okkur fanst, að við
hefðum nóg meS eina tungu. En svo heyrðum við þetta nýja mál á
'hverjum degi, og brátt gátum við talað það alveg eins vel eins og
Tonga-málið. SögSu þá Batsva-menn: “Við þurfum líka að
eignast biblíuna.” Svo viö urðum að stofna skóla hjá þeim og fá
þeim prófarkirnar, og þeir lærðu guðspjöllin utan aö á sínu máli,
eins og Tonga þjóðin hafði gjört.
Svona urðu þýðingarnar til. Eg á alls engan heiður skilinn
fyrir að hafa útlagt biblíuna. Viö urðum að gjöra það, og við
gáfum fólkinu svo góða þýðingu sem við gátum. Og báðar þýð-
ingarnar hafa verið notaöar í öll þessi ár án endurskoöunar. Ekki
dettur mér í hug að segja það, að þær þurfi engrar endurbótar við.
En þýðingarnar eru ekki lakari en svo, aö þær leiða fólkið i þjóS-
flokkum þessum inn í ríki Guðs, þúsundum saman og tugum þús-
unda.
í sambandi við þetta mál um útlegginguna ber að gæta þess, að
hvorug tungan átti trúarlegt orð í eigu sinni.