Sameiningin - 01.12.1917, Page 9

0
297
varð ljúft og unaðsfult. — Og því lengur, sem eg horfði á
jólakortið við bjarmann af arineldinum, því sæluríkara varð
sálarástand það, sem eg var í.
En jólakortið var í sjálfu sér afar-einfalt. paö var
fjórir þumlungar á lengd og hálfur þriðji þumlungur á
breidd. Á því var ein lína prentuð: “A MÉRRY CHRIST-
MAS”, og fyrir neðan þessi orð var mynd af gamaldags-
kirkju í skógi. Var snjór á þaki kirkjunnar, en ljós í glugg-
um. Og svo var nafnið mitt skrifað fullum stöfum á bakið
á jólakortinu og þess getið, að það væri frá Mr. og Mrs.
McDonald. Og það var ekki minst í það varið, fanst mér. —
Og mér fanst að eg finna ylinn frá hjartarótum þeirra
leggja yfir um stofuna til mín.
Og svo fór eg að horfa á myndina, sem var á jólakortinu:
Kirkjan! Hvað hún var falleg í skóginiim! Og snjó-byng-
urinn á þakinu og á turninum! Hvað það var náttúrlegt!
Og klukkan í turninum! pað var eins og klukkan hreyfðist.
Mér fanst eg heyra klukku-óminn í fjarlægð. Og glugg-
ainir! Hvað gluggarnir gátu lýst miklu: hitanum fyrir
innan, og ljósunum, og jólagjöfunum, og bömunum hvít-
klæddu, og allri dýrðinni! Eg var viss um, að eg heyrði
sönginn, og tóna orgelsins. ó, hvílík unun! Hjarta mitt
varð fult af fögnuði og sælu!------
Alt í einu opnuðust dyrnar á kirkjunni. Eg sá alla leið
inn að stafni. par var alt að sjá, eins og í litlu kirkjunni
v:ð veginn. Eg læddist inn, og gekk á tánum, en þó með
hálfum huga. Eg nam staðar rétt fyrir innan dyrnar. Ekk-
ert sæti í kirkjunni var autt. Alt af var verið að útbýta
gjöíunum fögru, sem voru á jólatrjánum, en samt fækkaði
aldrei hlutunum á trjánum, og alt af urðu ljósin á grein-
unum fleiri og bjartari, silfurbjöllurnar fleiri og hljómskær-
ari, og tónar orgelsins þýðari, ljúfari og unaðslegri. Og
engla-myndirnar fyrir ofan altarið urðu að lifandi verum
með breiða, drifhvíta vængi, hófu upp lúðrana gullnu, og
svifu um hvelfingu kirkjunnar. “Friður á jörðu með þeim
mönnum, sem Guð hefir velþóknun á”, sögðu ótal raddir,
en raddirnar komu frá lúðrunum gullnu. — Og svo kom
maður í skrúða fram fyrir altarið. Eg þóttist vita, að það
væri presturinn. Hann var glaður og mildur á svip og elsku-
legur. Hlann horfði fram — fram að dyrunum til mín og
brosti.
“Gleðileg jól, litli fslendingur!” sagði hann og blíðan
ljómaði úr augunum hans djúpu og gáfulegu.