Sameiningin - 01.12.1917, Side 27

315
jólagjöíin mín, a‘ö undantekinni Jjeirri, sem iþú gafst mér, pabbi”,
íiagði hún. “Hinar allar eru g'efnar í endurgjaldsvon og fyrir
siöasakir”.
“Og var gjöfin, sem þú gafst mér eina sanna jólagjöfin, sem þú
gafst á 'þesBum jólum?” spuröi faSir hennar.
“Eg er hrædd aS eg verSi aS kannast viS þaS”, svaraSi Dóra niS-
urlút. “ Þú veizt aS þetta er komiS upp í vana hjá flestum okkur, aS
skiftast á gjöfurn á jólunum, — þaS er tómur siSur og ekkert annaS”.
“Þú hefir þá víst ekki haft mikla ánægju af öllum jóláundirbúri-
ingnum þinum?” sagSi hann.
“Nei, satt aS segja ekki”, svaraSi Dóra. “ÞaS hefir kostaS mig
mikla aukna-fyrirhöfn og alla peningana, sem eg átti. Eg er í þvi
•efni ekkert öSruvísi en aSrir, pabbi; jólin hafa ekki nú á dögum sömu
þýSingu og áSur”.
“1 augum sumra eru þau þó býsna þýSingarmikii”, svaraSi
faSir hennar, “og þaS eru til margir, sem hugsa eins og hann
Tommi litli O’Brian. Þó rósin hans hafi ekki kostaS mikiS, þá ber
liún samt vott um hreinan kærleika og löngun til aS gleSja aSra, þó
•aS eitthvaS þurfi aS leggja í sölurnar tii þess, eins og vera á, á jól-
unum. Hún minnir á hina sönnu þýðingu jólanna, sem sumir okkar
liafa því miSur gleyrnt. ViS skulum láta hana kenna okkur aS halda
þessa jóiahátíS betur, Dóra min! Eáttu þessa máltíS, sem þú hefir
útbúiS fremur fyrir siSasakir en af kærleika, verSa aS ihátíSaveizlu
fyrir einhverja, sem enginn myndi annars hafá boSiS heim á jólunum.
LeyfSu tnér aS fara út til þess aS sækja gesti. Þú hlýtur aS v’ita aí
■cinhverri einstæSings stúlku eSa konu, sem Iþú gætir gjört þenna
jóladag ánægjulegri”.
GleSibjarmi færSist yfir svip stúlkunnar ungu, þegar hún hug-
leiddi orS föSur síns. “Mér dettur í hug hún Molly Nelson, sem á
heima í gistihúsinu austur í bænutn. Hún hefir líklega hvergi veriS
boSin og hún á enga ættingja hér í borginni. Hún saumar fyrir fólk,
■en er atvinnulaus meS köflum vegna gigtveiki í höndunum”.
“Eg ætla aS skrifa hjá mér hvar hún á heima”, svaraSi Mr.
Brown, “vitja svo um ihana um leiS og eg sæki ungan rnann, sem eg
hefi hitt noklcrum sinnum í lyfjabúSinni; liann er viSfeldinn maSur,
en mjpg fámálugur, og ber þaS meS sér aS hann er fátækur; mig
langar til þess aS kynnasfc honum betur. En hvaS marga gesti má eg
annars koma meS ?”
“Eg hefi boriS á borS fyrir þrjá, auk okkar”, svaraSi Dóra, “en
eg hugsa aS eg geti komiS fjórurn fyrir. En er þér annars alvara
aS fara út til þess aS leita aS jólagestum?”
“Já, þaS segi eg satt”, svaraSi faSir hennar. “Eg skal flýta mér
eins og eg get, og þú skalt reyna aS hafa matinn til um klukkan hálf
eitt”.
ÁSur en Mr. Brown var kominn út úr húsinu, var Dóra kominn
fram í eldhús aS hugsa um matinn.' Þár lagSi á móti henni ilminn af
íuglinum, sem hún var aS steikja, og hún tók ríflega til kálmeti og
rinttaS góSgæti, þvl hún var ekki ugglaus um þaS, aS faSir hennar