Fréttablaðið - 02.04.2011, Qupperneq 36

2. apríl 2011 LAUGARDAGUR36
S
vona hef ég alltaf verið.
Ég þarf alltaf að hafa
allt á fullu í kringum
mig,“ segir Jóhann G.
Jóhannsson, sem er
fyrst og fremst leikari,
er kyrfilega skráður sem slíkur
í símaskránni og vitund almenn-
ings, en samt svo margt fleira.
Til að mynda er Jóhann einnig
rekstrar hagfræðingur með MBA-
gráðu í alþjóðlegum viðskiptum
frá Háskólanum í Exeter í Eng-
landi, formaður Sjálfstæðu leik-
húsanna, Bandalags atvinnuleik-
hópa, sem berst meðal annars
fyrir tilveru Tjarnarbíós, sjón-
varpsmaður, útvarpsmaður og
tónlistarmaður. Þá starfar hann
einnig við framleiðslu kvikmynda
og rekur sitt eigið fyrirtæki, Snilli,
sem sérhæfir sig í því að tengja
saman fyrirtæki og skemmti-
krafta af flestu tagi auk annarra
verkefna sem tengjast skemmtana-
iðnaðinum. Svo fátt eitt sé nefnt.
Venju samkvæmt er ýmislegt í
gangi hjá Jóhanni þessa dagana.
Á föstudagskvöldum birtist hann
landsmönnum sem umsjónar-
maður hins óhefðbundna spurn-
ingaþáttar Ha?, sem notið hefur
mikilla vinsælda að undanförnu,
og leikur jafnframt í Farsælum
farsa hjá Leikfélagi Akureyrar.
Þá var í vikunni frumsýnd kvik-
myndin Kurteist fólk í leikstjórn
Ólafs Jóhannessonar, en í henni
fer Jóhann með hlutverk og gegn-
ir einnig starfi framleiðanda, sem
Jóhann segir í raun formlegt orða-
lag yfir allsherjar reddara.
„Það felst í raun í því að hugsa
þrjá leiki fram í tímann. Að halda
öllum á tánum svo dýrmætur tími
fari ekki til spillis,“ útskýrir hann.
Þor til að taka næsta skref
Jóhann ólst upp í vesturbæ Kópa-
vogs en býr nú á Seltjarnarnesi
ásamt eiginkonu sinni, Guðrúnu
Kaldal, og sonunum Jóhanni og
Krumma, ellefu og átta ára.
Með ofangreinda titlaskrá í huga
liggur beinast við að inna Jóhann
eftir því hvort hann sé ekki á bóla-
kafi í verkefnum 24 tíma á sólar-
hring, allan ársins hring.
„Jú, í rauninni er það svo,“ segir
Jóhann. „Sá sem vasast í svona
mörgu heldur alltaf að hann sé í
fríi en er það í raun aldrei, eins
skringilega og það hljómar. Það
er alltaf eitthvað sem þarf að
huga að, senda bréf, fara á fundi
og svo framvegis. En ég kvarta
ekki, því svona vil ég hafa þetta.
Ég ræð vel við álagið og eyði mikl-
um og góðum tíma með fjölskyld-
unni milli verkefna. Núna fer ég til
dæmis norður að leika um hverja
helgi og oft kemur fjölskyldan bara
með. Það er afskaplega gaman
þegar það er hægt.“
Hann viðurkennir þó að fjöl-
hæfnin geti á stundum virkað
hamlandi, þegar framkvæmda-
hliðin verður of fyrirferðarmikil á
kostnað hinnar listrænu.
„Þá á ég erfiðara með að skerpa
á einbeitingunni. Þegar það gerist
kúpla ég mig gjarnan tímabundið
út úr framleiðslunni. Tek ekki að
mér verkefni sem þarfnast tölvu
og farsíma. Það gerðist síðast nú í
haust þegar ég var að leika í kvik-
myndinni Djúpinu eftir Baltasar
Kormák. Þá lagði ég öllum öðrum
verkefnum á meðan.“
Spurður hvort framkvæmda-
gleðin stangist ekki á við erki-
týpuna um listamanninn, við-
kvæma blómið sem eyðir heilu
dögunum í lótusstellingu, segir
hann hefð fyrir því að íslenskir
listamenn drífi hreinlega í hlutun-
um sjálfir.
„Sjáðu bara Ragnar Kjartansson.
Hann er nú aldeilis sinn eigin fram-
kvæmdastjóri, fjölmiðlafulltrúi og
listamaður í senn og hefur alltaf
verið. Sama má segja um Baltasar
Kormák og Gísla Örn Garðarsson.
Þetta eru framkvæmdamenn með
heilmikinn drifkraft. Það er nauð-
synlegt. Ég hugsa að við þekkjum
öll fólk, ekki bara í listinni heldur á
öllum sviðum, sem hafði ekki kraft
og þor til að taka næsta skref. Oft
er þetta hræðsla við að gera mis-
tök,“ segir Jóhann.
Sagði leikurum til sex ára
Eiginlegur leikferill Jóhanns hófst
þegar hann fór með hlutverk Júlla
í þáttunum um Nonna og Manna,
þá sextán ára gamall, fyrir rúmum
tveimur áratugum. Í kjölfarið fékk
hann aðdáendabréf víða að úr
heiminum, en leiklistaráhuginn
kviknaði þó mun fyrr.
„Jóga systir mín tók þátt í upp-
færslu Leikfélags Kópavogs á
Þorláki þreytta og var með henni
á öllum æfingum og sýningum,
sex ára gamall. Magnús Ólafsson,
Bjössi bolla, var meðal leikenda
og hann minnir mig enn þá á það
þegar ég, litla stýrið, lærði línurn-
ar á undan öllum leikurunum og
sagði þeim til,“ segir hann og hlær.
„Þá ákvað ég að vera leikari og hef
aldrei hvikað frá því.“
Eftir stúdentspróf frá Fjölbraut
í Breiðholti lá leið Jóhanns til
Bandaríkjanna, þaðan sem hann
lauk BA-námi í leikhúss- og kvik-
myndafræðum frá háskólanum
í Hartford í Connecticut þremur
árum síðar. Ferillinn fór svo á flug
þegar hann fór með hlutverk Voffa
í söngleiknum Hárinu árið 1994,
sem mörgum þótti marka tímamót
í uppfærslu söngleikja hér á landi.
Leikhópinn skipaði fólk á borð við
Hilmi Snæ Guðnason, Margréti Vil-
hjálmsdóttur, Ingvar E. Sigurðs-
son og fleiri og tekur Jóhann fram
hversu heppinn hann hafi verið að
fá slíkt tækifæri svo fljótlega eftir
útskrift, enda sérlega mikilvægt
fyrir leikara sem læra sína iðn
erlendis að nýta fyrstu tækifærin
til hins ítrasta.
„Í Hárinu fékk ég strax svo
mikla athygli að ég þurfti ekki að
hafa áhyggjur upp frá því. Hópur-
inn sem stóð að sýningunni var
frábær, nánast eins og lítil hippa-
kommúna, og mér þykir enn afar
vænt um þetta fólk,“ segir Jóhann.
Við tóku ýmis verkefni á mörgum
vígstöðum, en Jóhann lék í Borgar-
leikhúsinu á árunum 1997 til 2000
og er það eina tímabilið á starfs-
ferlinum sem hann hefur verið
fastráðinn.
„Þá fór í ég í MBA-námið í Eng-
landi, að hluta til vegna þess að ég
vildi öðlast aftur hungrið í leik-
listina. Ég hugsaði sem svo að þar
sem ég væri orðinn dálítið þreytt-
ur á leikhúsinu ætti ég í raun ekki
skilið að vera þar. Það væri hell-
ingur af fólki sem vildi það. Eftir
námið gerðist ég svo markaðs-
stjóri hjá Japis og svo kom hungrið
í geirann aftur. Ég held að það sé
öllum hollt að hrista aðeins upp í
umhverfi sínu við og við.“
Þorði ekki að semja lög
Uppvöxturinn í vesturbæ Kópa-
vogs lagði líka grunninn að til-
tölulega látlausum tónlistarferli
Jóhanns, sem stofnaði rokksveit-
ina Tríó Jóns Leifssonar ásamt
æskuvinum sínum á unglingsárun-
um. Sveitin gaf út plötuna Komdu
í byssó árið 1995 en hefur komið
óreglulega saman síðan þá, nú
síðast fyrir fimm árum, en hinir
meðlimirnir hafa látið mikið að sér
kveða í músíkinni.
Spurður hvort rokkstjörnu-
draumum hafi verið fyrir að fara
á þessum árum neitar Jóhann því
ekki. „Meinið var í rauninni að
sveitin var skipuð miklum húmor-
istum sem höfðu kaldhæðnina
að leiðarljósi. Við hræddum hver
annan út í að þora alls ekki að
koma með frumsamin lög á æfing-
ar, því þá var gert óspart grín að
viðkomandi. Við brugðum því
á það ráð að gera grín að öðrum
og þá fyrst þorðum við að semja
lög. Á plötunni eru einu frum-
sömdu lögin „í anda“ einhverra
annarra, eins og Sálarinnar, lag
sem heitir Hver er galdurinn?, í
anda Vina vors og blóma er lagið
Stuð, og fleiri í anda Jet Black Joe,
SSSólar og svo framvegis,“ segir
Jóhann, sem sá um söng í sveit-
inni. „Ég var stundum með gítar
á sviðinu en fékk sjaldnast að hafa
hann tengdan,“ bætir hann við og
skellir upp úr.
Heldur öllu opnu
Inntur eftir helstu framtíðar-
áformum segist Jóhann ætla að
halda öllu opnu og ekki loka á
neitt. „Það hefur dugað mér vel og
gerir það vonandi áfram. Ég held
að ég og aðrir Íslendingar höfum
bara gott af því að hugsa aðeins
betur um sjálfa okkur, kúpla
okkur út reglulega og gefa græðg-
inni langt nef. Að vinna okkur
inn traust og treysta öðrum. Ég
held að það sé málið. Og svo bara
áfram veginn.“
Ég hugsa að við þekkjum öll fólk, ekki bara í listinni held-
ur á öllum sviðum, sem hafði ekki kraft og þor til að taka
næsta skref. Oft er þetta hræðsla við að gera mistök
Hollt að hrista upp í umhverfinu
Jóhann G. Jóhannsson er skráður leikari í símaskránni en sinnir ótal öðrum störfum þess á milli, meðal annars sem
framleiðandi, sjónvarpsmaður og framkvæmdastjóri fyrirtækis. Kjartan Guðmundsson ræddi við hann um fjölbreyttan ferilinn.
FJÖLHÆFUR Almenningur þekkir vel til Jóhanns, yfirvélstjórasonarins úr vesturbæ Kópavogs, úr fjölmörgum leikritum, kvikmyndum, sjónvarps- og útvarpsþáttum, en hann
hefur einnig látið til sín taka á öðrum sviðum. FRÉTTABLAÐIÐ/VALLI
www.rafis.is/ftr