Fréttablaðið - 02.07.2011, Blaðsíða 26

4 fjölskyldan
voru orðnar ekkjur eftir að hafa misst eiginmenn sína
í stríðinu í Írak.
„Ég kom um nótt til Íslands, en þegar ég vaknaði
næsta dag var ég spurður hvort mig langaði út í fót-
bolta. Mér leist vel á þá hugmynd, dreif mig út á völl
og byrjaði að æfa, en var langlélegastur í flokknum.
Seinna lærði ég enn meira um fótbolta, landslið og
leikmenn, og þráði það eitt að verða framúrskarandi
leikmaður,“ segir Bakir, sem upp frá því sótti æfingar
enn stífar, bæði einn og með öðrum, og uppskar eftir
því þegar hann hlaut verðlaun fyrir mestar framfarir
í 4. flokki ÍA í fyrra.
„Þegar ég sá Bakir fyrst með boltann fannst mér
ekki fræðilegur möguleiki á að hann yrði kominn í A-
liðið eftir tvö ár, en framfarirnar hafa verið gríðar-
legar. Bakir er mikið efni og miðað við hvernig hann
vinnur á hann framtíðina sannarlega fyrir sér,“ segir
Lúðvík Gunnarsson, þjálfari Bakirs hjá ÍA.
Bakir var með öllu ótalandi á íslenska tungu þegar
líf hans tók stefnu á Akranes, og ekki töluðu íslensku
strákarnir arabísku.
„Mér veittist samt auðvelt að eignast vináttu sam-
herja minna, og strákarnir tóku mér opnum örmum.
Íslenskan er erfið, en í fyrravor hafði ég náð góðum
tökum á henni. Fram að því fóru samskipti fram með
handapati og allt skildist það einhvern veginn,“ segir
Bakir lukkulegur með lífið á Skaganum, enda vinsæll
meðal vina og hamingjusamur með íslenskt þjóðfélag,
líkt og móðir hans og tvö yngri systkin.
„Ég sakna samt alltaf Íraks og stórfjölskyldunn-
ar, en við erum í góðum samskiptum á netinu. Von-
andi kemst ég þangað í heimsókn einn daginn en mun
örugglega aldrei flytjast þangað á ný. Hér kann ég
líka vel við mig. Ég hef komið til margra íslenskra
bæja en finnst Akranes bera af. Þar búa mátulega
margir og margt að sjá í kringum bæjarstæðið, eins
og sjóinn, Akrafjallið, og bæði sveit og borg. Þá þykir
mér fólkið gott og íslenskir krakkar skemmtilegir, en
í Írak var ég vanur því að krakkar væru leiðinlegir
hver við annan og daglegt brauð að upplifa pústra og
lemstur þeirra í millum. Því er friðurinn bestur.“
- þlg
FRAMHALD AF FORSÍÐU
Hann heitir reyndar Valdimar
en er aldrei kallaður annað en
afi meðal palestínska flótta-
fólksins á Akranesi.
„Daginn sem flóttakonurnar komu
til Akraness frétti ég að ein þeirra
flytti í sama hús og sonur minn bjó
í með konu sinni og nýfæddum tví-
burum. Því ákvað ég að færa henni
blóm og ritaði á blað: „Velkomin á
Akranes. Hafðu samband ef eitt-
hvað vantar“. Þetta þýddi ég svo
yfir á arabísku með hjálp Google
og þannig urðu samskiptin okkar á
milli þar til skrið komst á íslensk-
una, ásamt handapati við kennslu
á þvottavél og önnur heimilistæki,
en slík voru konunum framandi úr
heimalandinu,“ segir „afinn“ Valdi-
mar Axelsson.
Forsaga málsins hófst þegar rétt-
mæt afabörn Valdimars byrjuðu að
babla og kölluðu á eftir honum: „Afi!
Afi!“.
„Það smitaði út frá sér og brátt
var allur palestínski hópurinn far-
inn að kalla mig afa. Ég á því orðið
ansi mörg afabörn, á aldrinum frá
þriggja ára upp í fimmtugt,“ segir
Valdimar og skellir upp úr, sáttur
við sitt hlutskipti.
„Ég hef bara gaman af þessu,
enda mér að meinalausu. Ég hef
frjálsan vinnutíma og á létt með að
hlaupa undir bagga þegar eitthvað
vantar, eins og að skutla krökkun-
um til og frá skóla í vondum veðr-
um, passa þau þegar Manal þarf
þess með og gera ýmis viðvik eins
og þegar þvottavél og sjónvarp hafa
bilað. Þá er vont að eiga engan að,
og margar konurnar hafa átt í basli
með allt mögulegt svona,“ segir
Valdimar sem hefði viljað sjá mun
lengri stuðning við flóttafólkið á
Akranesi.
„Manal og börnin hafa aðlagast
vel, en það á ekki við um alla. Sum
börnin eiga erfitt vegna skorts á
samskiptum við Íslendinga og geng-
ur hægar að læra tungumálið. Því
hefðu allar fjölskyldurnar þurft af
eiga „afa“ eða annan „fjölskyldu-
meðlim“ sem hauk í horni, því síst
þarf minni stuðning eftir að fólk
getur farið að tjá sig,“ segir Valdi-
mar, sem lært hefur margt í hlut-
verki afa.
„Afahlutverkinu fylgir heilmik-
ill félagsskapur og ánægjulegt
Gúgglaði arabísk
Afi í eldhúsinu hjá Manal Aleedy og „afastelpunum“ Maryam 9 ára og Söru 11 ára. Á myndina vantar „afastrákinn“ Hamody sem er 8 ára og
„Afi hefur reynst okkur sem besta
fjölskylda. Hann hjálpaði mér að
flytja, passar krakkana, aðstoðar
mig í bankanum og fer með okkur
í skemmtiferðir þegar okkur lang-
ar í tilbreytingu,“ segir Manal
Aleedy, ein flóttakvennanna átta
sem komu frá Írak til Akraness
haustið 2008.
Manal líkar lífið vel á Akranesi.
Hún starfar á leikskólanum Valla-
seli og hefur eignast þar góðar vin-
konur. Þá hefur hún verið dugleg í
íslenskunámi og er nú í ökutímum.
„Mér finnst mikilvægt að læra
íslensku og aðlagast íslensku sam-
félagi. Ég umgengst því íslenskar
vinkonur mikið um leið og ég hef
þurft að loka á mína nánustu,“
segir Manal og vísar til illskeyttra
samskipta við stórfjölskylduna á
Facebook, en einnig hinar flótta-
konurnar á Akranesi.
„Ég kastaði slæðunni og það féll
í grýttan jarðveg. Meðal flótta-
kvennanna er mikið um baktal og
þær reyna að gera mér lífið leitt,
eins og fjölskylda mín úti. Því hef
ég lokað á öll samskipti, enda líður
mér best einni með börnunum í
íslenskri tilveru,“ segir Manal,
sem verður 32 ára í sumar.
Hún segir íslamstrú ekki
krefjast þess að hún beri slæðu,
og nú klæðist hún buxum og bol,
eins og íslenskar konur.
„Ég neita að láta stjórna mér,
enda sjálfráða, fullorðin mann-
eskja. Fjölskyldan segir mig ekki
tilheyra henni lengur, því nú sé
ég orðin íslensk en ekki arabísk.
Móður bróðir minn skipar mér að
giftast vini hans í Bandaríkjun-
um en ég læt ekki aðra velja mér
mannsefni. Ég vil heldur ekki mann
né þarf á honum að halda. Hér á ég
heimili, börn og hef atvinnu sem
skapar mér fjárhagslegt sjálf-
stæði,“ segir Manal ákveðin.
En hvað ef ástarörvar Íslendings
hitta hana óvænt í hjartastað?
„Það er erfitt að segja og ólík-
legt, en enginn veit hvað framtíðin
ber í skauti sér,“ svarar hún. „Ég
er bara óskaplega sæl með lífið
eins og það er, og vegna stuðn-
ings afa, Önnu Láru Steindal hjá
Rauða krossinum og íslenskra vin-
kvenna minna hér líður mér alltaf
betur og betur. Þau stappa í mig
stálinu og segja mér að vera sterk
og þerra tárin; njóta lífsins og láta
ekki aðra segja mér hvernig ég á
að lifa lífi mínu. Það eru mann-
réttindi mín og þannig ætla ég að
lifa lífinu í hamingju.“ - þlg
Læt ekki stjórna mér
Ekki lengur arabísk? Manal Aleedy vill aðlagast íslensku samfélagi sem best
en hefur mætt miklum mótbyr fyrir vikið. FRÉTTABLAÐIÐ/HAG