Faxi - 01.12.1972, Síða 8

Séra Guðmundur Guðmundsson
ADEINS TVISVAR
— MESSUFALL —
VEGNA VEÐURS,
— Rætt við séra Guðmund Guðmundsson, prest á Utskólum
ÚtskálahúsiS er eitt fyrsta húsið, sem
ég man eftir, frá bernskudögunum. Há-
reist og tignarlegt bar það við vestur-
himininn, heiman frá mér séð, ljósmál-
að með rauðu þaki, og gnæfði yfir önn-
ur hús, þar sem það stóð á Útskála-
hólnum — einu fegursta bæjarstæði í
Garðinum. Framan af ævinni var ég tíð-
ur gestur á Útskálum, enda átti ég þá
heima skammt frá og síðan skipar stað-
urinn ávallt sérstakan sess í hugskoti
mínu.
í seinni tíð hafa ferðir mínar verið
fáar að Útskálum, alltof fáar, en eigi að
síður andaði á móti mér hlýjan frá þeim
prestshjónunum, séra Guðmundi Guð-
mundssyni og frú Steinvöru Kristófers-
dóttur, er þau heilsuðu og buðu mer að
ganga í bæinn, en erindi mitt var að eiga
svolítið spjall við þau í tilefni þess, að
20 ár eru liðin, síðan séra Guðmundur
hóf að gegna Útskálaprestakalli.
Eftir að ég hafði fengið mér sæti í
stofunni og ætlaði að byrja rabbið, fann
ég fljótt, að starf prestsins nær langt út
fyrir hin ýmsu embættisverk. Þótt kvöldi
væri tekið að halla urðum við tíðum að
gera hlé á rabbi okkar, þegar síminn
hringdi og sóknarbörn séra Gúðmundar
þurftu að ná tali af honum.
— Ég var búinn að frétta á skotspón-
um, að verið gæti að Útskálaprestakall
losnaði innan tíðar, svaraði Guðmund-
ur þegar ég innti hann eftir því, hvenær
honum hafi komið til hugar að sækja um
prestakallið. — Ég hafði aldrei ætlað
mér að vera mjög lengi í Bolungarvík,
og svo vissi ég að ungan mann, sem var
fæddur og uppalinn í Bolungarvík, lang-
aði mjög til að þjóna þar, sér Ingiberg
Kristjánsson, sem er nýorðinn prestur í
Kópavogi, og það 'hvatti okkur frekar til
að sækja um annars staðar.
Að flytja búferlum og hazla sér völl í
nýju umhverfi, með nýju fólki, getur
haft ýmsa erfiðleika í för með sér, svo ég
spyr séra Guðmund, hvort ákvörðunin
um umsóknina hafi ekki kostað nokkrar
vangaveltur.
— Að ýmsu var að hyggja“, segir séra
Guðmundur, — og auðvitað var vilji
konunnar þungur á metunum,“ og nú
vísar hann til konu sinnar, frú Steinvarar.
— Þótt gott væri að búa fyrir vestan, að
mörgu leyti, var það ætlan okkar að
flytja seinna meir súður á bóginn, það
langar flesta, og eftir að hafa skoðað
mig um hérna, var þetta ekki erfið á-
kvörðun, segir frú Steinvör, og bætir við:
— Ég þekkti varla nokkurn annan á Suð-
urnesjum, en Hallgrím Th. Björnsson,
kennara og fyrrum ritstjóra, og hann tók
okkur af mikilli velvild. Kom okkur í
kynni við Ragnar Guðlaifsson og Guð-
björgu Sigurðardóttur, konu hans, ætt-
aða héðan, sem fóru með okkur út í
Garð, til Guðna Ingimundarsonar og
konu hans, Ágústu Sigurðardóttur, en
þau, ásamt Sveinbirni Árnasyni, urðu
okkar styrkasta stoð í byggðarlaginu og
vildu allt fyrir ofckur gera, af sinni al-
kunnu velvild og góðsemi.
Prestshjónin sögðu, að svo hafi það
raunar verið með alla, sem þau leituðu
til, og síðan víkjum við talinu örlítið að
prestskosningunni, og ég spyr séra Guð-
mund, hvort honum hafi ekki þótt von-
lítið að sækja um gegn presti, sem var
vel kunnugur í Garðinum, og bróðir frá-
farundi prests. — Margir voru þeir, sem
töldu möguleika mína litla, en eftir að
hafa talað við einn vin minn, glöggan
mann og greindan, lét ég slag standa.
Hann taldi íslendinga vera þannig að
eðlisfari, að þeim væri ekki um það gef-
ið að láta skyldleika mikið ráða vali sínu,
og hann hafði rétt fyrir sér. Síðan mess-
aði ég þrívegis í Útskálasókn, einu sinni
í kirkjunni hérna, einu sinni í Hvalsnes-
kirkju og einu sinni í Samkomuhúsinu í
Sandgerði, fyrir gamla fólkið, sem erfitt
átti með að komast í kirkju, en bifreiðar
voru þá ökki eins mikil almenningseign
og nú til dags.
Þegar ég spurði séra Guðmund um,
hvort honum hefði ekki komið til hugar
að sækja um Keflavíkurprestakall, sagð-
ist hann ekki muna til þess. Hann hafði
vitað um skiptinguna, en honum hafi
sýnzt Útskálaprestakallið hæfilega stórt,
180
F A X 1