Faxi - 01.12.1972, Blaðsíða 32

Skynjaði fyrst hátíðleika jól -
anna pegar ég kom til islands
— segir Marshall Thayer, blaðafulltrúi og
Eitt hið allra sjaldgæfasta hér
á jörð er áreiðanlega Bandaríkjamað-
ur, sem talar íslenzku. Þó rakst ég af til-
vifjun á einn slíkan mann, ekki alls
fyrir löngu, í Njarðvíkunum. Þar sem ég
veit að tunga okkar íslendinga er erfitt
mál í meira lagi fyrir útlendinga að læra,
bæði hvað framburð og málfræði snertir,
vekja þeir menn jafnan forvitni mína,
sem lagt ihafa sig í líma við að ná valdi
yfir þjóðtungu okkar, — og tekizt það.
í annan stað sá ég mér leik á borði með
að fá efni í viðtal, ef þessi viðkunnanlegi
maður samþykkti.
„Gerðu svo vel og gakktu í bæinn“,
sagði hann, „en um hvað eigum við að
spjalla?"
Ég hugsáði málið á meðan ég gekk inn
í íbúðina, sem hann leigir í Ytri-Njarðvík.
„Ja, nú lágu Danir í því, maðurinn vildi
auðheyrilega andlegt viðtal um ákveðið
efni. Þetta verður að ráðast“.
„Ég heiti Marshall Thayer, í Lions-
klúbbnum er óg kallaður Þeyr, íslenzkt
nafn. Ég og tvíburarnir, Tryggvi og
Palli, erum bara heima eins og stendur,
en konan mín, Ása Tryggvadóttir, ættuð
frá Akureyri, og Ellen María, dóttir mín,
skruppu í verzlanir. Ég vona að þær
komi bráðum".
Á meðan Marshall tjáði mér þetta,
leitaði ég hugarfylgsnum mínum að ein-
hverri spurningu, til að bjarga mér út úr
vandanum, og mér flaug í hug ísland í
augum útlendings, bæði land og þjóð.
„Ég hef verið beðinn að svara svip-
aðri spurningu áður, ísland í augum
ferðamanns, ekki í máli, heldur mynd-
um,“ sagði Marshall. „Þegar óg kom
fyrst til íslands, nýútskrifaður myndlist-
arkennari, og falaði vinnu sem teiknari,
var ég einmitt beðinn að reyna að sýna
á teiknipappírnum, hvernig land og lýð-
ur liti út í minum augum, en mér finnst
eiginlega erfiðara að svara þessari spurn-
ingu núna. Ég er orðinn svo mikill
íslendingur í mér, að því er konan mín
segir. Samt skal ég reyna.“
myndlisfarmaður
Marshall verður íbygginn á svip, tek-
ur höndum um kné sér og svarar eftir
dálitla umhugsun: „Hjálpsemi íslendinga
var eitt hið fyrsta, sem ég tók eftir
þegar ég kom hingað. Menn gera
náunganum greiða, án þess að krefjast
nokkurs í staðinn. Slíka hjálpsemi þekkti
ég ekki, hvorki frá heimabæ mínum,
Mount Pleasant í Iowa, né annars staðar,
sem ég hafði dvalið. Þar vildu menn
helst fá peninga eða tvöfaldan greiða í
staðinn fyrir greiða, en á íslandi er fólk
ekkert nema hjálpsemin, ef eitthvað bját-
ar á, og telja það ekki eftir sér.
Ég ætlaði að fara að leggja orð í belg,
en Marshall var ekki búinn að tala út.
„Trygglyndi ykkar er einnig meira en
ég átti að venjast, já, trölltryggir, það var
orðið, sem ég ætlaði að nota, og ég skal
nefna dæmi um það. Þegar ég kom til
landsins fyrst, fannst mér menn fáskiptir,
seinteknir og ekki árennilegir til viðkynn-
ingar, en fljótlega fann ég, að þetta var
bara skel, og þegar maður var kominn
inn úr henni, hafði maður eignazt vin í
bsztu merkimgu þess orðs, og þeir urðu
margir. Þegar ég kom síðan hingað eftir
nokkurra ára dvöl í USA, tók það mig
ekki nema hálfa klukkustund að komast
inn í vinahópinn aftur, en í heimabæ
mínum gat ég þetta ekki, tengslin höfðu
rofnað og menn kærðu sig ekki um að
endurnýja þau“.
Næst segist Marshall mér að 'hann
hafi teiknað, 'bæði fyrir Morgunblaðið og
Kassagerðina, meðan hann dvaldi hér í
fyrra sinnið. Hann hélt sig mikið á
Mokka, eins og ungu og sönnu lista-
mannsefni sæmir. Þar kynntist hann
eiginkonu sinni, og þáð er ekki laust við
að rómantískum svip bregði fyrir á and-
liti hans. Hvað annað?
Útþráin virðist hafa verið Marshail í
blóð borin, þótt ekki sé vitað til að Vík-
ingaiblóð renni í æðum hans.
„Strax fjórtán ára gamall var ég á-
kveðinn í áð heimsækja eitthvert þess-
ara þriggja landa, Ástralíu, ísrael eða
ísland.“
M'g langaði tii að vita ástæðuna til
þess, og hvort hann hafi óttast að verða
utanveitu í framandi landi.
Ellen María, 7 ára7 Marshall Thayer, og tvíburarnir, Paul og Tryggvi, 5 ára
204 — F A X I