Faxi - 01.12.1972, Qupperneq 43

V
?

Fyrsta smásaga ungs Keflvíkings.
Faxa veitist sá heiður, aS kynna yerk ungs Keflvíkings, hið fyrsta
sem birtist eftir hann á prenti Vonandi lætur hinn ungi maður,
sem hefur valið sér skáldanafnið „Fóstri", ekki staðar numið á
rithöfundarbrautinni, svo lesendur geti átt von á fleiri sögum
eftir hann.
ur í Mælifell í leit að fjórum kindum, er
hann vantaði, og þegar hann var á leið
heim aftur um kvöldið með þrjár af án-
um, rakst hann þá ekki á þann hvíta yfir
fjórðu ánni, sem hann vantaði, og auð-
vitáð var rebbi búinn að drepa hana, og
fleiri höfðu kvartað.
Jæja, það dugir ekki að liggja svona.
Valur snaraðist fram úr rúminu og flýtti
sér í fötin, fór síðan fram í geymslu og
vopnifi
Valur bóndi í Hlíð geispaði og leit á
klukkuna. Hún var 6. Jæja, það var víst
kominn tími til þess að fara á fætur, ef
hann ætlaði alla leið norður í Mælifell í
dag, en um það var ekki að fást, 'hann
varð að ná dýrbítnum, hvað sem það
kostaði.
Honum hafði verið falin grenjavinnsla
í vor og einnig samþykkt að fara í vetr-
arferðir, ef skolli færi að bíta, og nú
vru bæði Jón frá Rjúpnafelli og bræð-
urnir Hörður og Friðrik í Efri-Hlíð,
búnir að kvarta um dýrbít við hann.
Þeir Efri-Hlíðar bræður 'höfðu farið til
rjúpna í fyrradag og þegar þeir voru
komnir upp að Selmel, sáu þeir hrafns-
mergð norð-austur af melnurn, og drifu
þeir sig þangáð. Það var svo sem auð-
vitað, þarna lá dauð rolla, sem annar
þeirra átti, drepin af helvítis tófunni.
Snoppan nöguð af, sögðu þeir, jú, hann
kannaðist við markið. Það var sá hvíti,
sem hafði sloppið hjá tófuskyttunr und-
anfarin ár, og síðast hjá honum sjálfunr í
vor, úr greninu norðan í Mælifelli, og
svo 'hafði Jón á Rjúpnafelli farið norð-
opnaði skáp einn rammbyggilegan, tók
út skothylkjabelti og- spenntr unr rrrittið.
Síðan seildist hann aftur inn í skápinn
og kom út með nýjan riffil með sjón-
auka á. Nú skyldi fást úr því skorið,
hvort finnska gæðavopnið, Sako 243 væri
einhvers megnugt gegn skolla. Hann
glotti napurt, og lokaði skápnum aftur,,
gekk síðan fram í eldhús og fókk sér að
borða, tók síðan bakpokann og leit í
hann. Vel hafði blessuð konan búið hann
út í gærkvöldi, kjöt, srnurt brauð, mjólk,
harðfiskur og smjör, einnig þurrir sokk-
ar, ef hann svitnaði mikið á göngunni.
Valur snaraði pokanum á bakið og leit
inn í svefnherbergið. Þau sváfu enn,
konan hans og sonurinn. Hann lok.aði
lrljóðlega dyrununr og gekk út úr hús-
irtu. Heldur var hann napur svona i
morgunsárið, enda engin furða. Það var
10 stiga frost og komið fram í miðjan
desember og haugsnjór unr allt. Valur
sté á skíðin, snaraðist að hundahúsinu
og kallaði: „Neró, komdu karlinn!" en
enginn kom. Það gat nú skeð, helvítis
hundurinn farinn á lóðarí einu sinni enn,
alltaf sama sagan með þessa hunda. Þegar
átti að nota þá, voru þeir víðs fjarri.
Ekki þýddi áð tala um það. Hann varð
þá að fara 'hundlaus, þótt hábölvað væri.
Hann axlaði riffilinn og lagði af stað.
Upp úr hádeginu var Valur kominn
upp á heiðarbrún. Hann stoppaði og
horfði í kringum sig. Hvergi neitt kvikt
að sjá og varla sást á dökkan díl nerna
Oddsgilið, sem glotti tröllslega móti hon-
um með svörtum hamrabeltum sínum.
Aftur af stað. Nú var stefnan tekin á
Viðfellið, og eftir tæplega tveggja tíma
göngu náði hann rótum þess. Gat skeð,
þarna var nýleg slóð eftir tófu, og stefndi
hún í norð-vestur, í átt að Mælifelli. Það
hlaut að vera sá hvíti. Bezt að fylgja
henni. Eftir að hafa rakið slóðina í tvo
tíma fer Val að svengja, svo hann sezt
niður og fær sér bita, til að seðja
hungur sitt. En bíðum nú við. Er ekki
eitthvað þarna í urðinni, • rétt fyrir neð-
an? Valur grípur riffilinn og kíkir. Það
lá að, þarna var rebbi að læðupokast í
kringum rjúpnahóp, bersýnilega í veiði-
hug. Valur hleður riffilinn og skríður að
steini, leggst niður og mundar riffilinn.
Nú má honum ekki mistakast. Refurinn
er með allan hugann við veiðarnar og
tekur ekki eftir neinu. Valur lyftir vopn-
S M Á S A G A
eftir „Fóstra" j
inu og horfir á refinn gegnum kíkinn. Nú
ber hann í miðjan krossinn og Valur tek-
ur hægt í gikkinn, og dýrbíturinn fellur
dauður í snjóinn.
Dagsverkinu er lokið. Valur tekur
dauðan refinn, slengir honum á bak sér
og gengur heimleiðis. Sakoinn hafði stað-
izt prófið. Dýrbíturinn var fallinn.
Fóstri
F A X I — 215