Borgin - 01.11.1932, Síða 10

átti aðeins nokkra klaufalega
kunningja og kjól, sem livergi
var boðlegur nema heima.
Fyrir nokkrum mánuðum að-
eins var hún uppi í sveit á ís-
landi. Ótrúlegt! Hún reyndi að
framkalla myndir af kúm og
illa rökuðum vinnumanni, sem
var svo djarfur að kyssa liana.
Óhugsandi. Hún þekti ekki þess-
ar myndir, þær gátu ekki verið
úr lífi hennar, eða var þetta æf-
intýri? Indverskt æfintýri.
Hóteldrengurinn kemur inn i
fordyrnar og kallar upp nafn
einhvers gestsins, með skólaðri
kurteisi í röddinni. Svona mundi
hann bráðum kalla nafn hennar,
því að hún var að bíða. Hún
kveikti í nýrri sígarettu og vissi
ekki hetur en Indverjinn veitti
lireyfingum liennar eftirtekl.
Prins- hugsaði hún, -essa, hætti
hún við eins og hún væri í
pantaleik. Lífið er guðdómlegur
iitaleikur. Það er yndislegt að
híða án eftirvæntingar. Hún var
að híða eftir----— Hún stritaði
ofurlítið við hugsunina eins og
hún væri að bylta við heysátu.
Nei, hún hafði aldrei verið í
sveit á íslandi. Það hlaut að hafa
verið einhver önnur. Hún var
lady. Hún benti einum þjónin-
um að koina til sín. llann sveif
til hennar hljóðlaust og hneigj-
andi.
Pappirsörk,please!—/ista opn-
aði aftur töskuna, tók úr henni
gidllagðan lindarpenna og skril-
aði með hágöfugum bókstöfum:
Lady Jackson. Það leit voðalega
út, hún meiddi sig hlátt áfram á
þvi. Ofurlítið sorgarský dró yfir
hið sljetta, hvíta enni hennar.
Það fór henni vel eins og þoku-
slóði fjallstindi í sumarsólskini.
Hún horfði heint framan i Ind-
verjann með hrópandi spurn i
augnaráðinu. Indverjinn, sem sá
alt, svaraði ekki.
Hvað hjetu Indverjar? Hún
skrifaði aftur á hlaðið: Lady
Radschas. Það var kanske ekki
einu sinni indverskt nafn, en það
leit vcl út á pappírnum. Hún
fann að liún var borin til sigurs.
Fordvrið fyltist af val.
Hún leit á armsúrið. Jackson
hlaut að fara að koma. Jón Jak-
ohsson lijet liann heima í sveit-
inni. Ameríka er heimsálfa nafn-
hreytinganna. Þau voru trúlofuð.
Hún sneri fyrir sjer orðinu, las
það aftur á bak og l’leygði þvi.
Hann var húinn að vera þrjú ár
í Ameriku og hafði altaf skrif-
að henni. Hún gerði þreytúlega
tilraun til þess að sjá brjefin
hans, en þau voru óskýr eins og
gamlir miðvikudagar. Heppinn
— duglegur peningar! Hún
staðnæmdist við síðasta orðið og
virti það fyrir sjer með velþókn-
un. Hann hafði sent henni mikla
peninga til þess að koma til
I.undúna, þar ætluðu þau að gift-
ast og fara siðan vestur.
Miss Ósmar! Rödd hóteldrengs
ins heyrðist á ný. Ásta áttaði sig
ekki fyrst, (Lady Radsclias), svo
s.tóð hún upp og leit snöggvast
8