Borgin - 01.11.1932, Blaðsíða 11

Indverjann í afsökunai’skyni,
en liann brosti ekki. Hún sá
stóran mann stika jivert yfir
gólfið eins og liann ætti það,
banii var í brúnleitúm ferðaföt-
um og ekki alveg lireinn um
liendurnar.
Komdu sæl, Ásta, brópaði
liami eins og hann væri að ltalla
á ferju, svo læsti liann sterkri
hendinni utan um hendina á
henni og þrýsti liana hlæjandi
ems og smalastrákur. Ásta kom
ekki upp neinu orði í þessu roki.
Þjer hefir gengið vel ferðin.
\arstu sjóveik? Hvernig líður
lieima? Hann spurði svo ört, að
bann tók ekki eftir því að hann
fjekk ekkert svar. — Verst að
liafa ekki tíma til að skreppa
lieim til gamla Fróns, sagði liann
með viðkvæmnisblæ löngu lið-
innar tísku. Well, bætti hann við
og settisl óboðinn við borðið
lijá benni, það kemur seinna, el’
buisnessið heldur áfram að ganga
vel.
2.
Jón Jakobsson vann að undir-
búningi fararinnar með vest-
rænni ákveðni og dugnaði. Fyr-
ir lionum var þetta jobb al( út-
reiknað og kröfur lians til fram
kvæmda þess voru, eins og við
öll hans störf: stytstur tími og
ódýrust vinna. Prestur, farbrjef
og fjármál, alt var undirbúið
eftir nokkra daga. Og meðan
það var að gerast notaði bann
timann til að skoða borgina eft-
ir leiðarvísi og fara á skemti-
staðina með Ástu.
Hugur Ástu var ol' samsettur
til að samþýðasl liinn rösklega
goluþyt vestanmannsins. Henni
bauð við fábreytni brúðkaups-
ins og val liennar á skemtistöð-
unum var nákvæmt og kostaði
yfirvegun. Ilún kaus heldur að
aka um borgina al' tilviljun 'eh
að fara eftir prentuðum leiðar-
vísi eins og fáfróður dóni. Bún-
ingstimi hennar til máltiða nálg-
aðist met heimskvenna og sam-
setning rjettanna var henni list.
Hún stundaði kynningar við gest-
ina á hótelinu og valdi þá með
dómgreind tildurs, en unnusti
hennar kyntist öllum á auga-
bragði íneð einlægni framkomu
sinnar og spurði litt um titla.
Loks komst Ásta í kynni við
Indverjann. Hann reyndist að
vera ríkur og liafa eitthvert dul-
arfult takmark í lífinu. Radd-
blær hans var með ókunnum
ilm, svo Ásla fjekk óbeit á há-
vaðanum i Jóni Jakobssyni eftir
að bún hafði heyrt Indverjann
tala. Hún lagði kapp á kunnings-
skap lians og kom í kring morg-
unverðarveislu, sem þau sátu
þrjú. Þar uppgötvaði hún ósam-
ræmi þessara manna. Öðrumeg-
in háværar, efniskendar spurn-
ingar og fullyrðingar, hinumegin
liógvær, ópersónuleg svör, dul-
rænt augnamál og djúp lífsspeki.
Augnaráð hennar skiftist i biðj-
andi afsökun á því að vera til-
vonandi mrs. Jackson og liróp-