Borgin - 01.11.1932, Blaðsíða 39

svalaði fróðleiksþorsta lians meö
þekkingu sinni og leskunnáttu.
Og saman höfðu þeir nú liðið
súrt og sætt á ferðalagi sínu yfir
því nær alla Argentínu, og áttu
aðeins skamma leið ófarna að
búgarðinum, þar sem þeir liöfðu
fyrst kynst.
Þeir lágu i forsælu nokkurra
trjáa úti á grassljettunni og
hvíldu sig. José lá á hliðinni
meið hönd undir kinn og horfði
rannsakandi augum á fjelaga
sinn. All í einu rauf hann þögn-
ina og mælti:
„Amaden! Það er í rauninni
sorglegt að hugsa til þess að
þú skulir þurfa að lil'a lifinu á
svona l'lakki. Það er annað með
mig, sem ekkert hefi lært og
ekkert kann. Þú aftur á móti
hefir þekkinguna og hæfileik-
ana; þú kant að lesa! Jeg skil
ekkert í þjer að þú skulir ekki
taka eitthvað fyrir. En náttúr-
lega þýðir ekki að vera að eyða
orðum að sliku við þig“, sagði
José svo eins og til að slá hotni
1 þessar hugleiðingar, um leið og
liann dró gamalt dagblað upp
úr vasa sinum: „Hevrðu Amad-
en! Jeg fann þessa ritju l)ak við
híöðuna á seinasta búgarðinum.
Þú ættir að láta mann heyra
hvað skeður úti í veröldinni“.
Amaden tók við blaðinu, rendi
augunum yfir það og setti upp
spekingssvip eins og hann var
vanur við slík tækifæri. Loks
nam liann staðar við eina grein-
ina, sem var á þessa leið:
„Við ameríkönsku sendi-
sveitina í Buenos Aires átti
sjer stað i gær hátíðleg mót-
taka fyrir meðlimi verslunar-
ráðstefnunnar. Ýmsir helstu
frömuðir argentiskrar versl-
unar og iðnaðar voru mættir
við þetta tækifæri“.
En í stað þess að lesa þetta
fyrir fjelaga sinn hól’ nú Amad-
en skjálfandi rödd sína og las
eins og lijer segir:
„Enn á ný hefir morð ver-
ið framið í Pases Colon í
Buenos Aires. Sjómaður frá
Norðurlöndum rjeðisl á ar-
gentiskan horgara og stakk
hann með rýtingi. Morðingin
komst nndan meðan sá, sem
á var ráðist, var fluttur i
sjúkrahúsið þar sem liann gaf
upp öndina“.
Sannleikurinn var sá, að Don
Amaden Marie Suarez y Alverez
kunin alls ekki að lesa, það hafði
bara verið í nokkurskonar neyð-
aivörn þegar á liann var ráðist
og af löngun til að rjetta hlut
sinn, að honum hafði hug-
kvæmst að gorta svona óskap-
lega. En þar með hafði veslings
Amaden hætt sjer út á liina liálu
skáldskaparbraut. Hann vissi að
það eina, sem gal bjargað hon-
um frá hinurn sterku hnefum
Josés og frá þvi að vera lýstur
ósannindamaður af reglubræðr-
unum í liinu göfuga samfjelagi
flakkaranna, var það að halda