Borgin - 01.11.1932, Síða 40

blekkingunni við. Það versta var
að fróðleiksþorsti Josés var al-
veg óslökkvandi. Hvert einasta
l)lað, sem til núðist, varð Ama-
den að lesa fyrir hann frá byrj-
un til enda. Og nú þegar liið
margþjáða höfuð hans var al-
veg þorrið að hugmyndum var
ekki annað að gera, þrátt fyrir
þreytuna, en að stinga upp á
því við José að þeir hjeldu ferð-
inni áfram svo þeir næðu hú-
garði Pedro Larsens áður en
myrkur dytti á.
Þegar þeir áttu svo scm stund-
arleið ófarna nam José all i
einu staðar og benti á eittlivað
sem lá í grasinu við veginn.
Amaden, sem í þcssu vitfangi
var einmitt að hlaupa José uppi,
sá strax hvað var á seiði. Rjell
við vegbrúnina lá lirevfingar-
laus þúst, sem við nánari gæt-
ur reyndist að vera mannslík-
ami. Hann var hráeðilega útleik-
inn. Fötin voru öll rifin og tætl
og öll ötuð í storknu hlóði, og
þó maðurinn hefði fulla með-
vitund sá José straks að dauð-
ans gæti ekki verið langt að hiða,
En af meðfæddri löngun um-
renningsins, til að sýna hjálpar-
vana fjelaga sinuni samúð, tók
José samt óðar að stumra yfir
hinum deyjandi manni.
„Hvernig vildi þetta til, fje-
lagi?“ spurði hann.
En það kom ekkert svar.
„Er nokkuð sem við getum
gert fyrir þig? Viltu ekki fá að
drekka? Það hressir!“
Og ennþá kom ekkert svar
en með hægri hönd sinni henti
hinn deyjandi maður á munn
sinn og eyru og hristi höfuðið.
„Vesalings maðurinn“, sagði
José i meðaumkvunartón. „Hann
getur hvorki heyrt eða lalað“.
Og nú tóku háðir að hlynna
að honum eftir því sem auðið
var. Þeir sótlu vatn í næsta læk
til að haða sóttheitt enni hans
úr og þeir reyndu að dreypa á
þurrar varir hans nokkrum drop-
um af kanja, sem þeir áttu enn-
þá eftir á flösku.
En þegar José sá að ekki
varð neitt aðhafst lengur, þa
hað liann Amaden um að lesa
í hlaðinu fyrir sig, því „það er
eins og það komi manni í betra
skaj)“, hætti liann við. „Og við
förum livort sem er ekki að yf-
irgefa hann, veSlinginn“.
Amaden lók blaðið upp úr
vasa sínum og setti skáldskap-
argáfuna af stað. En nú var eins
og líl' færðist í deyjandi mann-
inn við að sjá flakkarann lcsa.
Með hendingum gaf hann til
kvnna að liann vildi skrifa og
José tók upp úr brjóstvasa lnms
vasahók og blýantsstubb og selti
i hönd honum. Eftir mikla erf-
iðismuni tókst liinum deyjandi
manni að krota eftirfarandi lín-
ur á eitl vasahókarblaðið:
„Jeg veit, að jeg á ekkerl
eftir nema að deyja. Jeg er
nýsloppinn úr fangelsi og var