Borgin - 01.11.1932, Síða 56

an. Pær verða þess varar smátt og
sniátt eins og betur fer. Hugsið yð-
ur öll þau sjálfsmorð, sem annars
yrðu framin! —
Þegar konan er orðin þrítug, upp-
götvar hún einn góðan veðurdag að
þarna er hár, sem er farið að grána,
en þá er ekki annar vandinn en að
taka það burt! Ef til vill rekur hún
sig litlu seinna á ískyggilega gráan
fölva i andlitinu! En hvað gerir
það til? Dálítil hula af rauðum lil
bætir úr því. Og hafi örlitlar hrukk-
ur gert vart við sig, þá getur dug-
legur sjerfræðingur í andlitsfegrun
venjulega eytt þeim. Alt þetta veld-
ur kannske augnablikskviða, en það
er líka alt og sumt.
Nei! Það er ekki þetta, sem mestu
máli skiftir. Það er gleði, sem hún
fer á mis við, atvik, sem ekki leng-
ur ske, sem gefa konunni til kynna
að harmleikur efri áranna nálgist.
Það er þegar hún hefir rekið frá
sjer ástfanginn tilbiðjanda, — og
hi.nn kemur ekki aftur!
Það er þegar hún er boðin á
dansleik, — og situr hjá!
Það er þegar uiigur maður fylgir
henni heim, — og reynir ekki að
kyssa hana!
Það er, með öðrum orðum, þegar
þessu hefir farið fram, að konan
hleypur í ofboði til fyrsta andlits-
fræðingsins, sem fyrir henni verð-
ur, eða að hún leggur árar í bát,
fer heim — og grætur.
Ekki alls fyrir löngu var jeg heima
hjá leikkonu, sem lengi hefir sung-
ið við stærstu söngleikahús í tveim
heimsálfum, og getið sjer frægð,
engu síður fyrir fegurð sina og
glæsileik en fyrir hina gullnu rödd
sína. Yfirburðir hennar lágu í kökl-
um, dularfullum þokka, sem svo
margir karlmenn láta hrífast af.
Nú var hún orðin öldruð, liár henn-
ar var tekið að livitna og vangar
hennar og varir fölvar.
„Hvað ertu annars gömul?“ spurði
lnin mig alt í einu.
„Þrjátíu og átta!“
Þá horfði hún á mig rannsakandi,
jafnvel fjandsamlegu augnaráði, og
sagði loks:
„Þá ert þú á efri árum æskunnar
og á æskuskeiði elliáranna", og hún
brosti kuldalega.
En orð hennar settust að í heila
minum. .leg l'anii að í þeim var
fólginn hræðilegur sannleikur. Sann-
arlega var æska niín á förum og
efri árin farin að gera vart við sig.
Var jeg kaiinske eins lagleg á morgn-
ana eins og jeg liafði áður verið?
Og nú rifjaðist það upp fyrir mjer,
að jeg var tekin ósjálfrátt að forð-
ast ítð láta manninn minn sjá mig
á daginn fyrri en jeg var þúinn að
,,laga“ rækilega á mjer andlitið. Það
lcyndi sjer ekki hvað i vændum
var.
Það er undarlegt að vera ung
stúlka og iagleg. AII snýst i kring-
um hana, allir dást að henni og
a).lir vilja vera henni 'til geðs.
Frammi fyrir lienni tekur lífið á
sig æfintýrlegan blæ. Sólskin og á-
stúðleg bros, augnatillit, sem leiftra,
dularfull orð, sem er hvíslað —
það er lifið. Jeg þekki þetta alt. Jeg
hi.fi sjálf verið ung. Jeg hefi notið
þeirra yfirburða að vera tvítug. Jeg
licfi notið þess í fullum mæli. -
En jeg er það ekki lengur.
En máske eiga efri árin einhvern
þann þokka, einhverja þá reynslu,
sem bætt geti manni upp hinn glat-
aða yndisleik æskunnar?
Jeg hefi t. d. lært margt siðan
jeg var tvítug. —
Jeg veit núna betur en þá hvern-
ig heppilegast er að umgangasl karl-
menn!