Borgin - 01.11.1932, Qupperneq 57

Jeg hefi öðlast vísdóm höggorms-
ins og bragövísi refsins.
•leg tek öllum hlutum nú oröið
meS skilningi og ró.
Og jeg er umburðarlynd.
Jeg er snillingur í að halda frá
mjer fólki, sem mjer fellur ekki i
geð og jeg er leikin i að vekja eftir-
tekt á ])ví, sem jeg kann að liafa
fram yfir aðra. Jeg legg kapp á að
lcifra með yfirburðum gáfna minna
þar sem fegurð min hrekkur ekki til.
En ídt þetta, alla mina ])ekkingu
og reynslu gœfi jeg fúslega fyrir
það eitt að sjá ungan mann roðna
við það að mœta mjer, sjá hann
gleyma sjer fyrir einu augnaráði,
einu brosi, sem jeg sendi honum.
Jeg gæfi fegin tiu ár af þeim,
sem jeg kann að eiga ólifað, fyrir
eitt ár af æsku minni.
Jeg gæfi öll auðæfi mín fyrir
stundartilbeiðslu ástfangins ungl-
ings.
Heldur tvitug en vera drotning.
Heldur tvitug en alt annað.
I’að er ekkert til, sem komið geti
i stað l>ess að vera ung.
Þannig hugsaði jeg fyrir tveim
árurn.
bá var jeg 38.
Nú er jeg fertug.
F ertug!
Einu sinni hefði jeg kosið dauð-
ann fram yfir að vera fertug.
I dag tek jeg hinu sama með
fögnuði.
Ef til vill er það vegna þess að
jeg sje farin að gleyma þvi hvað
æskan er.
En jeg held ekki.
Æskan hafði sín fögru augnablik,
sinn yndisleik, fegurri en nokkuð
annað sem kemur í lífinu.
Maður kemst t. d. ekki i uppnám
út af einu augnatilliti þegar maður
er fertugur.
Maður verður ekki lengur örvita
af hamingju við að heyra fótatak
á tröppunum! Liggur ekki lcngur
andvaka af sælu út af nýjum kjól
-eða dansleik, sem er i vændum!
Slíkt heyrir æskunni einni til. —
En manni um fertugt dettur held-
ur ekki í hug að fremja sjálfsmorð
eða ganga i klaustur af þvi einu,
að einhverjum liefir láðst að hringja
til manns! Lif manns er á þeim
tima komið á fastari kjöl en svo.
bað má segja að það liði með mann
ál'ram eins og skip i hægum sjó í
stað þess að bruna með mann í
gegn um sólskin og boða eins og
meðan við erum ung.
bví að töfrar lífsins, hinir gullnu
töfrar algleymandi sælu lieyra æsk-
unni til, — og koma ekki aftur. Eft-
ir það getur maður aðeins vænt
sjer þess að öðlast hina kyrlátu á-
nægju. Og ánægjan með hlutskifti
ntanns heyrir fyrst og fremst full-
oiðinsaldrinum tik
bessvegna myndi jeg nú ekki
vinna það tiL að sjá af eiginmanni
dg börnum, þó að jeg ætti þess von
að ástfanginn maður biði mín við
dyrnar. Og myndi nokkur móðir
gera það? Persónulega tek jeg eig-
inmann fram yfir herskara af elsk-
endum og jeg kýs mjer sambúð við
börn mín fram yfir nætursamkvæmi.
Og nú get jeg notið þessa alls. —
Og meira en það.
Jeg held sjálf að jeg sje fegurri i
dag, en þegar jeg var um tvítugt.
Og jeg er betri, umburðarlyndari og
fórnfúsari. Æskan skilur aðeins æsk-
una. Á fullorðinsaldri öðlast maður
skiining, sem nær miklu lengra.
Maður kemst að raun um að hvert
timabil æfinnar á sinn yndisleik og
sína verðleika.
Og meðan maður er ungur er
ínaður altaf eigingjarn, hversu vel
sem maður reynir að leyna því. En
það er alveg ógjörlegt að lifa i þess-
5ií