Morgunn - 01.12.1986, Blaðsíða 57

leika“, segir í einu af helgiritum heimsins. „Maðurinn varð
að lifandi sál“, er að finna á öðrum stað sama rits. „Ég
bið þess, Guð, að allur andi þinn, sál og líkami megi varð-
veitast óskertur“, sagði mikill sjáandi hvíta bræðralags-
ins; og sá mesti allra þeirra sem enn sem komið er, hafa
dvalið á meðal okkar í líkamsformi, endurtók orð eldri
vitrings er hann sagði: „Ég hef sagt ykkur alla Guði og
þið eruð öll börn hins æðsta“. Með þessum orðum er
þi’enningu mannsins, guðdómleika hans og tengslum við
lífið, sem hann hrærist og hefur sína verund í komið til
skiia frá hinu kristna sjónarhorni og öll hin miklu trúar-
brögð nota sambærilegar setningar um þessi tengsl.
Andi, Líf, Orka.
Orðið andi er notað um hið óskilgreinanlega, hina óá-
þreifanlegu hvöt eða líf sem orsök allrar birtingar. Þessi
hvöt er lífsandinn og sem að svo raunbirtist aftur sem hið
aðdragandi afl, sem meðvitundin, eða sál, og er samanlögð
útkoma alls efnis. Það er samsvörun í hinni miklu tilveru
(Marcrocosmos) sem og í hinni minni (Microcosmos) þar
sem hin lífgefandi innblásandi hluti er það sem við köll-
um því samnefni ,,Líf“ mannsins; þetta er gefið til
kynna með andardrættinum í líkama hans, sem að frá
hverfur að lífsskeiðinu loknu. Hver er sá er getur sagt
hvað þetta eitthvað er? Við rekjum það afturávið til sál-
arinnar eða meðvitundahlutans og frá sálinni til andans
en hvað það er sem þessi orð raunverulega merkja; hve
hefur hugrekki til yfirlýsinga?
Við nefnum þetta óþekkta eitthvað, ýmsum nöfnum
eftir því hvaða stefnu við höfum aðhyllst; við leitumst við
að tjá það með orðum og endum með því að nefna það
Anda. Hið eina Líf, Mónadinn, Orku. Við verðum aftur
að hafa það í huga að skilningurinn á eðli þessa eina lífs
er algerlega afstæður. Þeir sem niðursokknir eru í formhlið
tilverunnar, hugsa um líkamlega lífsorku, um tilfinningu,
hvatir eða um geðlæg öfl og leita ekki utan hinnar sam-
tengdu lífmeðvitundar, sem allt hið ofangreinda er sundur-
MORGUNN
55